Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν πάντα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους Έλληνες. Όχι μόνο επειδή έχουν ελληνική αφετηρία, αλλά και επειδή συνήθως είναι μια ευκαιρία να ανέβει το ηθικό μας, να νιώσουμε περηφάνια ακούγοντας τον εθνικό μας ύμνο όταν κάποιος ή κάποιοι αθλητές μας κατακτήσουν χρυσό μετάλλιο ή κατακτήσουν 2η και 3η θέση.
Σ αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες, του Τόκυο του 2020, που γίνονται το 2021, με όσες αντιξοότητες και προβλήματα προκάλεσε και προκαλεί η πανδημία, εμείς καταφέραμε για άλλη μια φορά να δείξουμε την θλιβερή μας μικρότητα και μετριότητα.
Δεν είναι οι επιτυχίες και οι ατυχίες των αθλητών μας. Είναι η συμπεριφορά του πολιτικού μας κατεστημένου που δείχνει την μικρότητα και την μετριότητα. Έχοντας ένα ασίγαστο άγχος να πουν κάτι, να ακουστούν, να θρέψουν την ζωτική τους ανάγκη για δημοσιότητα, κάνουν δηλώσεις και σχόλια για το κάθε τι.
Το είδαμε με την έναρξη των αγώνων, με την ανέτοιμη πολυέξοδη και «λαοδίαιτη» ΕΡΤ, την ανύπαρκτη έως κατευθυνόμενη κάλυψη των αγώνων, αλλά κυρίως τα τερτίπια, τα σχόλια των διορισμένων από το κομματικό πελατολόγιο, τις άτοπες δηλώσεις και τα άσχετα σχόλια στελεχών κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Για την ταμπακέρα, το πραγματικό πρόβλημα οργάνωσης και λειτουργίας του κρατικού φορέα ενημέρωσης … ουδέν!
Εκεί όμως που κορυφώνεται η αμετροέπεια τους είναι όταν πετύχει κάποιος αθλητής μια πρώτη νίκη, ένα χρυσό μετάλλιο.
Όλοι σπεύδουν να δηλώσουν την περηφάνια τους, να δώσουν συγχαρητήρια, να δείξουν πως συμμετέχουν σ αυτό το ευτυχές γεγονός.
Το είδαμε με το πρώτο χρυσό που κατέκτησε ένας «άσημος» αθλητής – για τα δεδομένα των λάιφ στάιλ μίντια – ο Στέφανος Ντούσκος.
Καταιγισμός από συγχαρητήρια, περηφάνια, χαρά και χαμόγελα από όλο το πολιτικό κατεστημένο! Δεν έχασαν την ευκαιρία να δηλώσουν περηφάνια!
Μόνο που αυτή η λέξη έχει παρεξηγηθεί στους καιρούς που ζούμε!
Δεν είναι η «περηφάνια» αυτή που εννοούσαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες στο χωριό μου όταν έλεγαν, «αυτός είναι περήφανος άνθρωπος» κι εννοούσαν έναν άνθρωπο με αρχές, με αξίες, με φιλότιμο και μεράκι με διάθεση προσφοράς κι αλληλεγγύης.
Έχοντας μάλιστα μια σύγκρουση συναισθημάτων από την χαρά της επιτυχίας του Στέφανου Ντούσκου και την θλίψη στα όρια της αγανάκτησης με όσα με δάκρυα δήλωσε ο Θοδωρής Ιακωβίδης, δεν μπορώ παρά να ρωτήσω όλους τους μεγαλορρήμονες μεγαλόσχημους σε όποια βαθμίδα εξουσίας κι αν ανήκουν:
Κάθε φορά που δηλώνετε ότι είστε περήφανοι για την επιτυχία κάποιου αθλητή, μαθητή, επιστήμονα, πολίτη, δημότη, για να φτάσουμε μέχρι τους τοπικούς .. άρχοντες, αναρωτηθήκατε αν αυτός ο αθλητής, ο μαθητής, ο επιστήμονας, ο πολίτης ή ο δημότης μπορεί να νιώσει περήφανος για σας, για το έργο σας και την προσφορά σας;
Tην περηφάνια πρέπει να την δημιουργείς στους άλλους με τα έργα και την προσφορά σου κι όχι να ψάχνεις αφορμή με έργα άλλων να τη νιώσεις ή να πεις ότι τη νιώθεις!
Και για να κλείσουμε με τον αθλητισμό.
Κύριοι και κυρίες σε κάθε βαθμίδα διαχείρισης εξουσίας,
Όσο υπάρχουν αθλητές όπως ο Ιακωβίδης, όσο υπάρχει έστω κι ένα παιδί που θέλει αλλά δεν έχει τις αθλητικές υποδομές να αθληθεί σε όποια γωνιά της χώρας, σε όποια γειτονιά της πόλης, σε όποιο χωριό, κάθε φορά που ένας αθλητής, μια αθλήτρια κατακτά ένα μετάλλιο θα ήταν ποιο τίμιο να δηλώνετε πως λυπάστε για όσους και όσες δεν δώσατε την δυνατότητα, με την απραξία σας, να φτάσουν στο μετάλλιο. Και μάλλον είναι πολλοί…
