Η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου, δεν είναι όποια κι όποια. Στέλεχος έστω με μικρή κομματική θητεία, δεν λησμονούμε ότι με επιθυμία – αυτές οι επιθυμίες, κάποιες όχι όλες του πρώην πρωθυπουργού του βγήκαν κυριολεκτικά ξινές – του Α. Τσίπρα, χρημάτισε και πρόεδρος της βουλής. Η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου με την σκυθρωπή, αμείλικτη στόφα και το ύφος στρατοδίκη πέρα των όποιων μικρολαθών λόγο της απειρίας της σε ένα τόσο σοβαρό πόστο κατά γενική ομολογία δεν τα πήγε και άσχημα. Κάπου εκεί πιθανόν θα πίστεψε ότι η ίδια είναι το κέντρο του εγχώριου πολιτικού γίγνεσθαι, ο τιμητής και κριτής των πάντων, μη χαριζόμενη όχι μοναχά στους πολιτικούς της αντιπάλους, μα και στους ίδιους τους συντρόφους της και σε εκείνον που στο κάτω της γραφής την εμπιστεύτηκε, την ανέδειξε. Μα που είναι το κακό, το επιλήψιμο θα αναρωτηθεί εύλογα κάποιος, αν η παραπάνω δεν διακρίνει ΄΄ δικούς μας ΄΄ και μη ΄΄δικούς μας ΄΄ και στηλιτεύει τα κακώς κείμενα σε όποια παράταξη αυτά κι αν ανήκουν;. Σωστά. Το δικαίωμα στη διαφωνία δεν είναι διαπραγματεύσιμο. Και μάλιστα αν κάποιος πιστεύει ότι ανακολουθίες, αναθεωρήσεις και πράξεις που ακυρώνουν, αμαυρώνουν και θίγουν καίρια τον πολιτικό φορέα στον οποίο ανήκει και κατά την άποψη του, αυτός καθίσταται καταγέλαστος στα μάτια της κοινής γνώμης, η σκληρή κριτική και η επισήμανση των ηγετικών πολιτικών ευθυνών, είναι επιβεβλημένο καθήκον. Μέχρι εδώ όλα καλά. Τι γίνεται όμως όταν κάποιος η κάποια πρώτης γραμμής στέλεχος και σε υψηλό θεσμικό πόστο, υιοθετεί αυτόβουλα ρόλο ακοίμητου φρουρού της ηθικής και της συνέπειας του κόμματος του και με αδιάλλακτο και άκρως περιφρονητικό τρόπο στρέφεται ενάντια στην ηγεσία και στην πλειοψηφία, καταφερόμενος με χαρακτηρισμούς και φράσεις, για αποφάσεις και εξελίξεις που δεν τον βρίσκουν σύμφωνο;
Είναι κάποιες κρίσιμες, μοναδικές και καταλυτικές στιγμές στο βίο μας και ειδικά στον πολιτικό βίο προβεβλημένων στελεχών, που φανερώνουν , ξεγυμνώνουν πραγματικά την ποιότητα του ανθρώπου. Τότε που η σοβαροφάνεια κάνει θραύση σε βάρος της σοβαρότητας, τότε που η ανύπαρκτη αξιοπρέπεια, η σύνεση, η αυτοσυγκράτηση κραυγάζουν με την απουσία τους, τότε που η ύβρις, η απαξία, η ψυχική μιζέρια και η υπερφίαλη ρητορική εκτοπίζουν το στοιχειοθετημένο επιχείρημα, την ντοκουμενταρισμένη αντιπαράθεση και ανάγουν την αλλοπρόσαλλη και προσβλητική συμπεριφορά και στάση, σε αδιαπραγμάτευτο δίκιο. Τέτοιες ήταν εκείνες οι στιγμές του Σεπτέμβρη του 2015 για την κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου, την πρόεδρο της βουλής, αυτήν που διαφώνησε με την συμφωνία- συμβιβασμό με τους… εταίρους της ΕΕ και βάφτισε προδοσία, και τον τότε πρωθυπουργό προδότη. Ήταν εκείνες οι αξέχαστες μέρες που φερόμενη ως συνοικιακός μαγαζάτορας, πήρε στην τσέπη της τα κλειδιά της αίθουσας συνεδριάσεων της βουλής για να μην λειτουργήσει αυτή, να μην επικυρωθεί, λέει, η συμφωνία. Τότε που έλαβαν χώρα μικρότητες, σκηνές πολιτικής ασχήμιας και αναθέματα και από άλλα προβεβλημένα στελέχη της αριστεράς που έμπλεα…οργής και αγανάκτησης, ζητούσαν με αλαλαγμούς την κεφαλή επί πίνακι του αρχιπροδότη Τσίπρα και των συνοδοιπόρων του. Κάποιοι από αυτούς με το πέρασμα του χρόνου και το καταλάγιασμα συναισθημάτων, ξαναβλέποντας με πιο ψύχραιμη ματιά εκείνες τις εξελίξεις στις συγκεκριμένες συνθήκες, αναθεωρούν απόψεις , θέσεις και σίγουρα δεν θέλουν να θυμούνται την φρασεολογία και τους προσβλητικούς χαρακτηρισμούς που απηύθυναν τότε στην ηγεσία του Σύριζα.
Αυτά μπορεί να ισχύουν για κάποιους άλλους, όμως όχι για την κ. Ζ. Κωνσταντοπούλου. Αυτή συνεχίζει τον αμείλικτο, καταιγιστικό με ύβρεις και επίθετα, δρόμο που χάραξε από τότε εναντίον του Σύριζα και ειδικά του σύγχρονου πολιτικά…Ιούδα, του Α.Τσίπρα. Είτε καλεσμένη σε κανάλι χορηγού του Μητσοτάκη, είτε σε ακροδεξιά περιφερειακά κανάλια, δεν χάνει την ευκαιρία να καταγγείλει με λόγο και ύφος άτεγκτου εισαγγελέα την Συριζαική… προδοσία του αιώνα. Στην προχθεσινή της επίσκεψη στην ΔΕΘ και στην συνέντευξη ως επικεφαλής του κόμματος της μια ακόμη φορά αφιέρωσε αρκετό χρόνο αναθεματίζοντας τους πάντες και ιδιαίτερα τον …μέγιστο πολιτικό της εχθρό τον Σύριζα, με τον οποίο ουδέποτε θα συνεργαζόταν μετεκλογικά έστω κι αν χαλάσει ο κόσμος.
Κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου, τελικά ότι και να πείτε, έχετε δίκιο. Αν μάλιστα διορθώνατε κατά τι την επιγραφή του κόμματός σας και αντι για “πλεύση ελευθερίας” “συμπληρώνατε “πλεύση αναζήτησης σοβαρότητας και αξιοπρέπειας” θα είσαστε πιο συνεπής.
