Η παραγωγή φαρμάκων και η διακίνηση τους στο σύστημα της «ελεύθερης» αγοράς γίνεται με σκοπό το κέρδος.
Τα μέσα παραγωγής ανήκουν σε ισχυρά μονοπώλια και μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις που διεξάγουν ανταγωνισμό μεταξύ τους στα πλαίσια των νομοτελειών του οικονομικού συστήματος για το μέγιστο κέρδος.
Αν κάποιοι συμπεριφέρονται σαν να ανακάλυψαν τώρα την «πυρίτιδα» μόνο σαν υποκρισία μπορούμε να το εκλάβουμε έχοντας απώτερο στόχο να προωθήσουν άνομα – ιδιοτελή συμφέροντα αξιοποιώντας το λεγόμενο «αντιεμβολιαστικό» κίνημα.
Το «αντιεμβολιαστικό» κίνημα έχει ποδογετηθεί από την αρχή του, από διάφορα φασιστικά – ακροδεξιά μορφώματα που τον θεωρούν δικό τους προνομιακό χώρο για κάθε χρήση.
Στους κόλπους του βέβαια είναι εγκλωβισμένοι πολλοί άνθρωποι από τις λαϊκές τάξεις που αμφισβητούν και φοβούνται να εμβολιαστούν εξαιτίας των παλινωδιών και των αντιφάσεων της κυβέρνησης.
Αυτό το κομμάτι δεν το ταυτίζουμε με τα διάφορα φασιστικά και πατριδοκάπηλα σχήματα που έχουν σκοπό μέσα από παρερμηνείες και στρεβλώσεις, να αποσβήσουν, γενικεύοντας, τον ταξικό και αντιλαϊκό χαρακτήρα της «Πανδημίας» όπως διαφαίνεται από την αντιμετώπιση του.
7.500 ασθενείς θα είχαν σωθεί λέει η έκθεση Τσιόδρα αν η κυβέρνηση δεν αντιμετώπιζε την υγεία με όρους κόστους – οφέλους και ενίσχυε το δημόσιο σύστημα υγείας με παραπάνω ΜΕΘ στελεχωμένο με το ανάλογο προσωπικό.
Ποιος ο Τσιόδρας, ο Σωτήρης όπως τον εκφώνειζε στα μικρόφωνα ο πρωθυπουργός, το δεξί του χέρι για την αντιμετώπιση της «Πανδημίας».
Αν δεν είναι αυτό ταξική πολιτική αντιμετώπισης του «ιού» τότε τι είναι?
Αυτό το ουσιαστικό ζήτημα που πρέπει να ξεσηκώσει τον λαϊκό κόσμο και να απαιτήσει, να διεκδικήσει θωράκιση του δημόσιου συστήματος υγείας, το προσπερνάνε εσκεμμένα οι διάφοροι «φωστήρες», επικεφαλείς των «αντιεμβολιαστών».
Καθιστώντας τους με αυτό τον τρόπο χρήσιμους αντιπάλους για την κυβέρνηση αφού η συνωμοσιολογία και οι παρερμηνείες χυλοποιούν «αιτήματα» και «διεκδικήσεις» που αποτελούν ουσιαστικά άσφαιρα πυρά χάριν της λαϊκής εκτόνωσης και αποσυμπίεσης του λαϊκού θυμικού.
Τώρα στο καμίνι του πολέμου με τον «Κορονοιό», να εστιάσουμε και να απαιτήσουμε μέτρα προστασίας του λαού, διεκδικώντας την αναβάθμιση του δημόσιου συστήματος υγείας με υποδομές και προσωπικό.
Τώρα πρέπει να αναδείξουμε πιο θαρρετά τι θα πει υγεία – εμπόρευμα, όπως αξιώνει το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του ταγοί που εδώ και δεκαετίες αποψιλώνουν – διαλύον με τις πολιτικές τους το δημόσιο σύστημα υγείας χάριν επιχειρηματικών συμφερόντων και ισχυρών μονοπωλιακών ομίλων.
Τα εμβόλια και τα φάρμακα πάντα στον καπιταλισμό θα είναι εμπορεύματα με στόχο το μέγιστο κέρδος.
Αυτή η στρατηγική είναι που στραπατσάρεται σήμερα και δείχνει τα όρια της χωρίς να λογαριάζει τις ανθρώπινες ζωές.
Σε αυτή την στρατηγική κουμπώνουν οι πολιτικές διαχείρισης για την «Πανδημία» που είναι επικίνδυνες για το λαό μετρώντας μέχρι τώρα από 20.000 νεκρούς.
Αυτή την στρατηγική θέλουν να εξωραΐσουν οι διάφοροι επικεφαλείς των «αντιεμβολιαστών» που κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, ότι αυτό που νοσεί και είναι επικίνδυνο για το λαό είναι η υγεία – εμπόρευμα, είναι η υποταγή της υγείας σε μεγάλα οικονομικά – επιχειρηματικά συμφέροντα, στο μεγάλο κεφάλαιο.
Εκεί πρέπει να στοχεύσει το κίνημα και όχι στο επιστημονικό επίτευγμα του εμβολίου που έχει αποδειχθεί ιστορικά σωτήριο για τους ανθρώπους.
Στην διαχείριση του εμβολίου πρέπει να στοχεύσει το κίνημα και στις αντιλαϊκές – αντιυγειονομικές πολιτικές που συνοδεύονται με καταστολή, εκφοβισμούς και εκβιασμούς.
Κίνημα δεν είναι οι παραθρησκευτικές οργανώσεις, οι θεωρίες συνωμοσίας και τα φασιστικά μορφώματα που εμφανίζονται με πολλά πατριδοκάπηλα προσωπεία.
Από αυτό το μαύρο συνονθύλευμα πρέπει να διαχωριστούν αυτοί που αμφισβητούν με αγνές προθέσεις τα εμβόλια εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής.
Ίσα ίσα δρούνε στον αντίποδα για να αποδυναμωνόμουν το οργανωμένο κίνημα που έχει ποδάρια πρώτα στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στις συνοικίες, στα χωριά και δεν κουνάει σημαίες ευκαιρίας.
Δεν είναι κίνημα μια χρήσεως για κάθε «δουλειά», αλλά είναι ενιαίο, πολιτικοποιημένο, ταξικό και δρα με στόχευση στον πραγματικό αντίπαλα που είναι οι καπιταλιστές, τα μονοπώλια και η εξουσία τους.
Αυτό το κίνημα πρέπει να δυναμώσει, αυτό το κίνημα φοβούνται, εξουσία και σύστημα, γιατί ανοίγει προοπτική έξω από τα όρια του καπιταλισμού, με τον ίδιο τον λαό να δρα και να είναι πρωταγωνιστής οργανώνοντας την αντεπίθεση του.
Αυτός ο αγώνας δεν θα είναι ένα μονόπρακτο έργο, αλλά το αποτέλεσμα πολλών μικρών η μεγαλυτέρων αγώνων και ταξικών μαχών, όπου θα μετατοπίζονται συνειδήσεις, συγκεντρώνοντας δυνάμεις για την τελική σύγκρουση και νίκη.
Σε αυτόν τον αγώνα πιάνουν τόπο οι θυσίες, σε αυτό τον αγώνα θα κριθεί ο κάθε αγωνιστής.
Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό.
Σαββίδης Παναγιώτης
