Ο Α. Τσίπρας, επ’ ευκαιρία των όσων διαδραματίστηκαν από την τελευταία χιονόπτωση, κατέθεσε πρόταση Μομφής εναντίον της Κυβέρνησης. Συνταγματικό και Κοινοβουλευτικό δικαίωμά του και υπ’ αυτό το πρίσμα, ορθώς έπραξε, αφού θεώρησε, ότι και η χρονική συγκυρία τον εξυπηρετεί.
Όλα όμως, έχουν πολλές και διαφορετικές αναγνώσεις και η Πρόταση αυτή της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης δεν αποτελεί εξαίρεση.
Ουδείς είναι ευχαριστημένος από την διαχείριση του χιονιά και από την στιγμή που ο Πρωθυπουργός ζήτησε δημόσια «συγγνώμη», δεν χωρεί οποιαδήποτε άλλη ανάλυση ή ερμηνεία. Το να χιονίζει σε μία Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα για λίγες ώρες και μετέπειτα, να παραμένει κλειστό το Κράτος για πέντε ημέρες, είναι σίγουρα κάτι που δεν τιμά τους εμπλεκόμενους διοικούντες. Από τους αρμόδιους Υπουργούς μέχρι τον Περιφερειάρχη και τους Δήμαρχους.
Ο Α. Τσίπρας θέλησε να δείξει στην Κοινωνία, ότι παραμένει ένα απλό μέλος της, αφουγκράστηκε τα προβλήματά της, είναι δίπλα της σε όλα και λόγω της πολιτικής του ιδιότητας είναι ο «καλός φύλακας» και ζητάει Κοινοβουλευτικά την παραδειγματική τιμωρία της Κυβέρνησης.
Σε αυτή την ανάγνωση, η απάντηση θα μπορούσε να είναι, ότι ο Α. Τσίπρας δεν αποτελεί πλέον τον «πρωτάρη» στη διακυβέρνηση, δεδομένης της Πρωθυπουργίας του επί τέσσερα και πλέον έτη και αναπόφευκτα, θα υπάρξουν συγκρίσεις με τα αντίστοιχα έργα επί των ημερών του. Χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι τώρα όλα έγιναν όπως έπρεπε, δεν πρέπει να είναι αυτό το δυνατό χαρτί του και ο λόγος κατάθεσης της Πρότασης Μομφής.
Μια άλλη ανάγνωση, έχει σχέση με το πολιτικό σκηνικό που έχει διαμορφωθεί ή πιο ορθά αναδιαμορφωθεί στον χώρο της Αντιπολίτευσης μετά την εκλογή του Ν. Ανδρουλάκη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Όλες οι δημοσκοπήσεις παρουσιάζουν μία δυναμική στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο σχεδόν έχει διπλασιάσει τα ποσοστά του και αυτό, σίγουρα, είναι κάτι που όσο χαροποιεί τον Ν. Ανδρουλάκη άλλο τόσο δημιουργεί προβληματισμό στον Α. Τσίπρα. Είναι δεδομένο, ότι η εκλογική δεξαμενή του ΣΥΡΙΖΑ αποτελείται από πρώην μέλη του ΠΑΣΟΚ στην συντριπτική τους πλειοψηφία και μόνο η ιδέα της επανόδου τους εκεί δημιουργεί έντονους προβληματισμούς στην Κουμουνδούρου.
Ο Α. Τσίπρας εκμεταλλεύτηκε την κακοκαιρία, αφού εκ πείρας είχε σίγουρη την δημιουργία προβλημάτων και κατέθεσε την Πρόταση Μομφής όχι για να ρίξει την Κυβέρνηση αλλά για να σταθεροποιήσει τον εαυτό του και το κόμμα του στη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αφ’ ενός παρουσιάζοντας ένα ηγετικό προφίλ ως άτυπα εκπροσωπών Κοινοβουλευτικά, λόγω ποσοστών και αριθμού Βουλευτών, όλα τα άλλα Κόμματα και αφ’ ετέρου αναγκάζοντας εκ των πραγμάτων όλα τα αντιπολιτευόμενα Κόμματα, του ΠΑΣΟΚ συμπεριλαμβανομένου, να στηρίξουν την Πρότασή του.
Σε θεωρητικό επίπεδο, ενισχύεται η μοναδικότητα του Α. Τσίπρα σαν αντίπαλου του Πρωθυπουργού και σε επικοινωνιακό, υπενθυμίζεται στην Κοινωνία η μοναδικότητα του ΣΥΡΙΖΑ σαν του μόνου Κόμματος που μπορεί να ηγηθεί της Χώρας εκ νέου.
Όλα αυτά είναι πολύ καλά, αν και αποτελούν ακόμη μία επανάληψη παλαιότερων αντίστοιχων καταστάσεων. Και σίγουρα, η Κοινωνία έχει πολύ καλή μνήμη και τα θυμάται και σίγουρα, δεν εντυπωσιάζεται από αυτή την πολιτική κίνηση του Α. Τσίπρα. Γιατί πέραν των άλλων, η Κοινωνία κάνει αυτόματα τους συνειρμούς απ’ όσα έγιναν επί Πρωθυπουργίας Α. Τσίπρα και αυτό δεν είναι το δυνατό χαρτί του.
Η συγκεκριμένη Πρόταση Μομφής αφορά το πολιτικό μέλλον του Α. Τσίπρα και τίποτα άλλο. Η δε Κυβέρνηση, έχει πολλούς λόγους να παρακολουθεί τα όσα συμβαίνουν, χωρίς όμως κανένα λόγο ανησυχίας.
