Την αξέχαστη πρωθυπουργική δήλωση πριν λίγο καιρό «…ποιος νέος σήμερα ενδιαφέρεται τι έγινε στη Θεσσαλονίκη το 1963, ποιοι και τι κάνανε..,» αναφερόμενος φυσικά στην δολοφονία από τους παρακρατικούς εκείνου του καιρού, του Γρ. Λαμπράκη. Τώρα ο Κυριάκος επανέρχεται και βαφτίζει τον παρακρατικό εκείνο συρφετό, εκείνον που δρούσε υπό την άμεση εποπτεία και προστασία του επίσημου κράτους, εξωθεσμικούς παράγοντες που επιβίωναν λάθρα δίπλα στους επίσημους θεσμούς, δυσφημώντας την χώρα. Τώρα το πόσο λάθρα επιβίωναν εκείνες οι συμμορίες που δημόσια και με παρρησία καυχιόνταν για τις υπέρ του έθνους και της…δημοκρατίας υπηρεσίες τους, εκείνοι που βίωσαν η έτυχαν μάρτυρες της Θεάρεστης δράσης τους, έχουν πολλά να πούνε και να μαρτυρήσουν. Εκείνο όμως που εντυπωσιάζει, δίχως πλέον να εκπλήσσει η πρωθυπουργική λεκτική αμετροέπεια, είναι ότι έχουμε κατά την άποψη του δύο ειδών παρακρατικές συμμορίες: Τις θεσμικές και τις εξωθεσμικές. Και οι μεν πρώτες, όπως οι σημερινές που ακούνε στο κατ ευφημισμό όνομα ΄΄ επιτελικό κράτος ΄΄ αυτό που κατά γενική ομολογία δρα και λειτουργεί με νοοτροπία και όρους παρακράτους, τώρα έχουν μετατραπεί σε θεσμό, χρήσιμο και αποδοτικό για την Πολιτειακή λειτουργία, και τις άλλες τις εξωθεσμικές των… ηρωικών εκείνων χρόνων που σύσσωμη η εθνικοφροσύνη με επικεφαλής τους Γκοταζαμάνηδες, μάχονταν για την προκοπή και την εμπέδωση της Δημοκρατίας.
Η ταύτιση επιτελικού παρακράτους και κράτους, ντυμένου τώρα και με τον θεσμικό μανδύα, είναι αυτό που κάνει την διαφορά και δεν ταυτίζεται με τίποτα με εκείνο το εκτός θεσμών παρακράτος του παρελθόντος, κατά τον κ. Μητσοτάκη. Γιατί όπως και να το κάνουμε, άλλο εκείνες οι βίαιες, γραφικές μορφές- καρικατούρες του 50 και του 60, και άλλο το σημερινό, το νόμιμο και ακριβοντυμένο παρακρατικό επιτελείο, που στο κάτω- κάτω δεν σκοτώνει μετερχόμενο τρίκυκλα, μαχαίρια και περίστροφα. Αυτό, το σημερινό δεν σκοτώνει εν ψυχρώ, μήτε βιαιοπραγεί επιστρατεύοντας το λούμπεν πολιτικό και κοινωνικό περιθώριο. Αυτό παράγει και εφαρμόζει πολιτικές και πρακτικές λαϊκής εξουθένωσης, ματαίωσης κάθε προσδοκίας για ένα ελπιδοφόρο αύριο, το τσάκισμα οποιασδήποτε απόπειρας αντίστασης και αγώνα, την ηθική αντί για την βιολογική εξόντωση του πολιτικού αντιπάλου. Όλα τα παραπάνω με μέθοδο, με σχέδιο και οργάνωση λεπτομερή. Το ζητούμενο για το Μητσοτακικό καθεστώς, το ταυτισμένο με το θεσμικό παρακράτος έγκειται στο πως για τα πολιτικά του ανοσιουργήματα, είτε αυτά αφορούν την πανδημία και τους αδικοχαμένους λόγο αυτής συμπολίτες μας – θανάτους που μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί σε ένα αριθμό, αν υπήρχε σοβαρό κράτος – είτε την ακρίβεια, είτε την διάλυση του ΕΣΥ, την ανυπαρξία κοινωνικής φροντίδας για τους πάσχοντες, την ωμή παρέμβαση στη δικαιοσύνη και τους θεσμούς, πως δεν θα του καταλογιστούν πολιτικές ευθύνες. Το πώς θα δηλητηριάσει την κοινή γνώμη με την βοήθεια της μίσθαρνης δημοσιογραφικής της στρατιάς , πως για ότι κακό συμβαίνει σε αυτή την χώρα, για τη δυστυχία και την ανέχεια που καθημερινά αγκαλιάζει και νέα κοινωνικά στρώματα, φταίει πάντα κάτι άλλο, φταίνε κάποιοι άλλοι και ότι το σύννομο με το παρακράτος καθεστώς τους, δε έχει καμιά ευθύνη για ότι συμβαίνει.
Με αυτό το παρακράτος το ντυμένο είτε με θεσμικά, είτε με εξωθεσμικά ρούχα, ήρθε ο καιρός ο δημοκρατικός λαός μας, να αναμετρηθεί αποφασιστικά. Να αναμετρηθεί με ένα νέο μεγάλο ανένδοτο αγώνα, μέσα και ιδιαίτερα έξω από το κοινοβούλιο. Ίσις να μην αργήσει η Ιστορία να ζητήσει τον λόγο από πρόσωπα και συλλογικότητες, για το τι πράξανε απέναντι στο σημερινό Μητσοτακικό πολιτικό και κοινωνικό σκοταδισμό.
