Απουσία εκκωφαντική, ολοσχερής και σιωπή δίχως προηγούμενο από την …συνδικαλιστική ηγεσία εργατών και υπαλλήλων, πρωτίστως του ιδιωτικού τομέα και δευτερευόντως του δημοσίου. Απουσία και καταλυτική αφωνία, την ώρα που το δικαίωμα στην εργασία, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι – για τους άνεργους δεν τίθεται θέμα αφού οι απίστευτοι της κυβέρνησης δεν αποκλείεται να προτείνουν και την ευθανασία – , όλη η κοινωνία δέχεται όλο αυτό το διάστημα της ακροδεξιάς διακυβέρνησης, μια ολομέτωπη και δίχως προηγούμενο επίθεση από την αφιονισμένη οικονομική εγχώρια ολιγαρχία, της οποίας προστάτης και ταυτόχρονα υπηρέτης δηλωμένος είναι η κυβέρνηση του Κυρ. Μητσοτάκη. Φτάσαμε στο σημείο να αναπολούμε με θυμηδία έστω και με τα σχετικά ανέκδοτα τις δίσεκτες εκείνες συνδικαλιστικά εποχές των Μακρή και Θεοδώρου στη ΓΣΕΕ , τις μεταπολιτευτικές εποχές του καταργήσαντος την πάλη των τάξεων υπουργού της ΝΔ ,Λάσκαρη εν μία νυχτί , εποχές υποτίθεται χωρίς καμία πιθανότητα επιστροφής τους. Ποιος το είπε αυτό; . Ο κατήφορος της ανυποληψίας, της αναξιοπρέπειας, της παράδοσης άνευ όρων, στις κυβερνητικές σκοπιμότητες και αντεργατικές πολιτικές, δεν έχει , ούτε πρόκειται να υπάρξει τέλος για τα σημερινά ηγετικά ανδρείκελα της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και τους συνεργάτες τους σε σωματεία και ομοσπονδίες. Η συνδικαλιστική αλητεία, ο απίθανος καιροσκοπισμός, η ιδιοτέλεια και η εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων, σε όλο τους το μεγαλείο. Έτσι δίχως ίχνος δισταγμού, δίχως την παραμικρή προσπάθεια κατανόησης και αντίδρασης μπροστά στον αντιλαϊκό κυβερνητικό οδοστρωτήρα, οι παραπάνω εργατοπατέρες σφυρίζουν αδιάφορα και περιπαικτικά, στα πλαίσια όπως φαίνεται μιας κατάμαυρης πλάκας, όλους αυτούς που βασανίζονται από την ανέχεια, το γλίσχρο μεροκάματο και τον μισθό που αρκεί να συντηρήσει μια οικογένεια μέχρι της 20 το πολύ κάθε μήνα. Δεν ακούνε, δεν βλέπουν, ζούνε σε μια άλλη ιδεατή και πέρα από την πραγματικότητα, χώρα; Τίποτα από όλα αυτά. Ο ξεπεσμός τους, συνδικαλιστικός, πολιτικός, ακόμη και ο συναισθηματικός, είναι τέλειος.
Απότοκος πρακτικών και συμπεριφορών στην συνδικαλιστική δράση και νοοτροπία του απώτερου μα και του πρόσφατου παρελθόντος, είναι σίγουρα η σημερινή θλιβερή κατάντια. Ο συνδικαλιστικός ριζοσπαστισμός αμέσως μετά την μεταπολίτευση, ο βαθειά πολιτικοποιημένος τον πρώτο καιρό με τις μικρές και μεγάλες κατακτήσεις του, δεν άργησε να δώσει τη θέση του στον άκρατο κομματισμό, τον καιροσκοπισμό και τον παρασκηνιακό συναγελασμό με την εκάστοτε κυβερνητική εξουσία. Ο ηθικός εξανδραποδισμός, η άμεση κομματική παρέμβαση και ποδηγέτηση στην εσωτερική ζωή και δράση των συνδικάτων με γνώμονα και σταθερή επιδίωξη το πέρασμα των όποιων κυβερνητικών σκοπιμοτήτων, στοίχισε τα μέγιστα στην σημερινή απαξίωση, στην μη επιδεχόμενη οιαδήποτε θεραπεία της ανίατης σήμερα συνδικαλιστικής ασθένειας.
Σήμερα που οι προλεταριακές εργατικές τραγιάσκες, τα φανελένια παντελόνια , τα αμπέχονα και τα ξυλοπάπουτσα περασμένων δεκαετιών, δώσανε τη θέση τους στις νέες τεχνολογίες, στις νέες μορφές εργασίας, μορφές που γέννησαν νέα στρώματα εργαζομένων, με ανάγκες άσχετες με εκείνες του παρελθόντος και που τρέχουν με ασύλληπτες ταχύτητες, η σημερινή συνδικαλιστική νομενκλατούρα, οι σύγχρονοι δυνάστες των εργαζομένων, καμώνονται οι ανερμάτιστοι, ντυμένοι με το…αγωνιστικό συνδικαλιστικό κουστούμι, τους προστάτες της εργατιάς, χειρωνακτικής και πνευματικής. Και όλα αυτά μέσα σε αυτόν τον καταιγισμό εξελίξεων , μέσα στις καινούργιες ανάγκες που προκύπτουν και που απαιτούν ένα αναγεννημένο και σε στέρεες βάσεις ιδεολογικές και πολιτικές συνδικαλιστικό κίνημα που θα παρεμβαίνει καταλυτικά σε κρίσιμες για το μέλλον της εργασίας στιγμές υπερασπιζόμενο δικαιώματα και κατακτήσεις όλων όσων μοχθούν χειρονα κτικά και πνευματικά για να πάει μπροστά ο τόπος. Μιλάμε για ένα συνδικαλιστικό κίνημα γειωμένο με τα προβλήματα και τις αγωνίες των εργαζομένων, ριζοσπαστικοποιημένο πολιτικά, πλήρως αποκομματικοποιημένο, σταθερό αρνητή εξυπηρέτησης κομματικών και άλλων μίζερων σκοπιμοτήτων. Ίσως έτσι μπορέσει να ανακτήσει το κύρος, την αξιοπιστία, την εμπιστοσύνη των εργαζομένων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.
Η άγια μέρα της ανάληψης πρωτοβουλιών προς αυτή την κατεύθυνση, εργαζομένων και ανέργων που σήμερα ασφυκτιούν με την σημερινή σήψη και επονείδιστη κατάντια, δεν αργήσει.
