Είναι, όπως και να το κάνουμε μια ειδική κατάσταση, η περίπτωση του υπουργού εσωτερικών , του Μαυρουδή Βορίδη. Γνωστή και η πολιτική του πορεία, οι απόψεις και οι θέσεις του, η μεταπολιτευτική του δράση και συμπόρευση με την ακραία, ρατσιστική και αντισημιτική ακροδεξιά. Ο Μ. Βορίδης ακραιφνής θιασώτης της επταετούς χουντοπαρέας και επικεφαλής της νεολαίας του Παπαδόπουλου λίγο αργότερα, σημάδεψε μια εποχή όπου η δράση του δεν περιοριζόταν μόνο σε λογύδρια μίσους και προκλήσεων στα φοιτητικά αμφιθέατρα, κραδαίνοντας ταυτόχρονα και τον πέλεκυ της αληθείας του, ως παράγοντα πειθούς για όσους είχαν αντιρρήσεις και διαφωνίες με τις απόψεις του. Εξαλλοσύνες και υπερβολές της νιότης, δήλωνε λίγα χρόνια αργότερα, αποκηρύσσοντας το νεανικό πολιτικό του παρελθόν. Ήταν τότε που Ο Μαυρουδής (Μάκης ) διαβάζοντας ορθά την πολιτική συγκυρία, εγχώρια και διεθνή ( για να μην τον αδικούμε πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι έχει αυτή την δυνατότητα ανάγνωσης και προσαρμογής στα τρέχοντα και επικρατούντα που τυχαίνει να συμβαδίζουν και με τις επιδιώξεις του ), βούτηξε στη δημοκρατική κολυμβήθρα, επέλεξε δημοκρατική περπατησιά, τώρα ντυμένος μετριοπαθής δημοκράτης, στυλοβάτης της αστικής δημοκρατίας και ιδού ο κάποτε έξαλλος τσεκουροφόρος, υπουργός στη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του Κυριάκου.
Έλα όμως που οι αγώνες της νιότης τον στοιχειώνουν, το παρελθόν το συνυφασμένο με εκείνες τις ιδέες και τις επιδιώξεις, δεν τον αφήνουν παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις, να ησυχάσει. Εκείνη η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, το ηθικό της πλεονέκτημα και το αξιακό της φορτίο, είναι για τον Μάκη κρυφή και αιμορραγούσα πληγή, που πρέπει πάση θυσία να αντιμετωπιστεί. Αλλά μια και τώρα ο ίδιος ως δημοκράτης αστός και πολιτικός χαμηλών τόνων, είναι αδύνατον να προπαγανδίσει και να εφαρμόσει μεθόδους βίας και αφανισμού για τα αντίπαλα πολιτικά…μιάσματα, προτείνει μέσω της τροποποίησης θεσμών και την ψήφιση νόμων, την περιθωριοποίηση και την πάταξη τους. Ο προσηνής και μειλίχιος Βορίδης δεν έπαψε, ούτε έχει αποστεί κατά κεραία από τον μύχιο πόθο των νεανικών και των μετέπειτα χρόνων για την συντριβή και τον κοινωνικό εξοστρακισμό κάθε τι που θυμίζει Αριστερά. Κι αυτό θα γίνει – έτσι τουλάχιστον πιστεύει και διακηρύττει, εξ ανάγκης βέβαια – όχι με κραυγές πολέμου, μίσους, απειλές και χρήση βίας, όπως συνηθίζουν οι ομοϊδεάτες του, εντός η εκτός κυβέρνησης – μα με τα επιχειρήματα και την πειθώ. Η δημοκρατική φορεσιά δεν επιλέχτηκε τυχαία και δεν αφορά μόνο τον ίδιο. Οι απανταχού ακροδεξιοί στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, μεταμορφωμένοι και αναβαπτισμένοι στα νάματα της δημοκρατίας, προβάλλουν ένα οικείο, συνηθισμένο πρόσωπο, απαλλαγμένο από τις ιδεολογικές φασιστικές εμμονές του παρελθόντος. Ιδού και η υποψήφια ακόμη για την Γαλλική προεδρία Λεπέν, κόρη του περιβόητο Ζαν Μαρί Λεπέν φωτογραφίζεται με μια έγχρωμη γυναίκα, καταδεχόμενη να την ακουμπήσει και να εκφράσει την κατανόηση της και να της υποσχεθεί όπως και σε άλλες της κατηγορίας της, την συμπαράσταση της. Η Λεπέν που πριν λίγα χρόνια δεσμευόταν για την αφάνιση και τον απηνή διωγμό κάθε ξένου, κάθε μετανάστη, που ζήτησε βοήθεια από τη χώρα της. Σε συνέντευξη του στην τηλεόραση προχθές ο Μάκης ρωτήθηκε και με αφορμή το εκλογικό αποτέλεσμα στη Γαλλία, αν ανησυχεί με αφορμή και την αύξηση του μεταναστευτικού ρεύματος, και των προβλημάτων επιβίωσης των λαϊκών στρωμάτων λόγου της μεγάλης ακρίβειας, για την άνοδο γενικά της ακροδεξιάς παντού. Καμία αμηχανία, κανένας στιγμιαίος έστω δισταγμός για τον ερωτώμενο. Με ύφος… βαθυστόχαστο, εμφανώς προβληματισμένος, στενοχωρημένος θα λεγε κάποιος, απάντησε πως όντως ανησυχεί. Ο αθεόφοβος. Πράγματι τόσο αθεόφοβος, που ακόμη και η λύπη, δάκρυσε από τα γέλια, πριν το ρίξει πάλι στο κλάμα.
Πάντως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το πόσο πειστικός είναι ο Μάκης, υποδυόμενος το ρόλο του δημοκράτη. Τόσο που μπορεί και να αναρωτηθείς κάποια στιγμή, μήπως και τον παρεξηγήσαμε τον άνθρωπο, μήπως τον αδικούμε τελικά;.
Γι αυτό και τόσο επικίνδυνος.
