Πώς να μη χαρακτηριστεί το συγκεκριμένο συνέδριο της ΝΔ, καρικατούρα και πικρό αστείο, κόντρα στην πραγματικότητα και την αλήθεια που βιώνει σήμερα ο τόπος. Εναλλάσσονται στο βήμα ομιλητές υπουργοί, στελέχη με πρώτο φυσικά τον Κυριάκο και αλληλοσυγχαίρνται για το …μέγα έργο που επιτέλεσαν, λέει, στα τρία χρόνια παραμονής τους στο πηδάλιο της χώρας. Ποιο έργο θα αναρωτηθεί, καλόπιστα ο κάθε χριστιανός που διαπιστώνει καθημερινά ότι ο βίος του, έγινε αβίωτος, ότι το αύριο παραμονεύει θολό , γκρίζο και άδηλο, ότι το κόστος διαβίωσης τραβάει την ανηφόρα δίχως σταματημό, ότι το κοινωνικό κράτος μας άφησε χρόνους και το τιμάμε ως ανάμνηση πλέον στο ετήσιο μνημόσυνό του, ότι η χώρα και ότι υπάρχει ζωντανό και μη και επίσημα μεταγράφηκε στα κρατικά κιτάπια ως περιουσιακό στοιχείο της εγχώριας δεξιάς και ακροδεξιάς. Της ακραιφνούς εθνικόφρονος δεξιάς που φέρεται και πράττει σαν κοτζαμπάσης του παλιού καιρού με δικαίωμα ζωής και θανάτου των υπηκόων του. Η δε εικόνα της χώρας διεθνώς διασύρεται παραδομένη στη χλεύη και την ανυποληψία για τις ανερμάτιστες και επί του γονάτου αποφάσεις της σε ζητήματα που άπτονται της ασφάλειας και της ειρήνης στην ήπειρό μας, αλλά και αυτά των ατομικών δικαιωμάτων και της ελευθερίας του Τύπου, κατατασσόμενη στη σειρά των δημοκρατικών μπανανιών του τρίτου κόσμου και των χωρών της Κ. Αμερικής παρελθόντων ετών.
Κι όμως επουσιώδη όλα αυτά για τους συνέδρους, δεξιούς και ακροδεξιούς. Περήφανοι και ευθυτενείς, απονέμουν τα εύσημα οι μεν στους δε, κοιτάνε αυτάρεσκα τον εαυτό τους στον καθρέφτη, μένουν συγκλονιστικά ικανοποιημένοι με ότι αντικρίζουν, εκστατικοί και απορούντες κατά κάποιο τρόπο για το μεγαλείο των δυνατοτήτων τους. Τώρα τα άλλα που απασχολούν το πόπολο και έχουν να κάνουν με την επιβίωση και την αξιοπρέπεια του, δεν βαριέσαι, ψιλά γράμματα, και…αδικαιολογητες γκρίνιες. Έτσι ήταν πάντα αυτοί εκεί κάτω, εργαζόμενοι και άνεργοι, επαγγελματίες, βιοτέχνες, αυτοαπασχολούμενοι, νέοι με σπουδές και μεταπτυχιακά. Όλα τα περιμένουν στα χέρια, ουρανοκατέβατα και δίχως τον παραμικρό κόπο, οι αχάριστοι. Δεν πειράζει, όμως, ο μεγάθυμος Κυριάκος και οι στενοί του συνεργάτες, κατανοούν την …άδικη και ενίοτε προκλητική λαϊκή συμπεριφορά, και συγχωρούν την αγνωμοσύνη των απαίδευτων. Ύστερα το συνέδριο δεν διεξάγεται για την διαπίστωση αδυναμιών, ασυνεπειών προγραμματικών, αθέτηση προεκλογικών εξαγγελιών, διόρθωση αδικιών και πολιτικών που θίγουν, δυναστεύουν κοινωνικά και οικονομικά την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Το συνέδριο κύρια πρέπει να το απασχολεί και να χαράξει τακτική αντιμετώπισης του μεγάλου και διαχρονικού τους πολιτικού εχθρού, που είναι η Αριστερά. Πόσο ποιο ξεκάθαρο να το κάνει και ο Μάκης ο Βορίδης και ο Άδωνης, και ο Πλεύρης και οι άλλοι οι …αδιάλλακτοι δημοκράτες σύνεδροι. << Αν ακούγαμε την Αριστερά, τώρα θα είμαστε μια κανονική Σοβιετία >>, απεφάνθη ο πρώτος, ο οποίος από καιρό έχει κρούσει τον κώδωνα του κομμουνιστικού κινδύνου και γι αυτό έχει προτείνει και συγκεκριμένα μέτρα στην κατεύθυνση ακύρωσης ενός τέτοιου ενδεχόμενου. << Λένε ότι είμαστε άτυχοι γιατί στην διακυβέρνηση μας έλαχαν ατυχίες, όπως η πανδημία, ο πόλεμος στην Ευρώπη, η αναστάτωση στις αγορές και λοιπά. Εγώ λέω ότι είμαστε τυχεροί γιατί στην διακυβέρνηση του τόπου είμαστε εμείς, και όχι ο Σύριζα. Φανταστείτε τι θα γινόταν αν κυβερνούσαν οι Συριζαίοι>> ξεστόμισε ο δεύτερος του οποίου η γραφικότητα προ πολλού έχει δρασκελίσει τα σύνορα της χώρας μας. Εκείνο όμως του Κυριάκου ότι έχει σχέδιο δεκαετίας για την αναμόρφωση της πατρίδας μας σε όλα τα επίπεδα, σκόρπισε ρίγη συγκίνησης μα και ανατριχίλα ανείπωτης ανησυχίας και τρόμου στα λαϊκά στρώματα.
Αν τώρα την παραπάνω ακριβοντυμένη πολιτική μαφία, πιστεύουν στην άλλη πλευρά , στον Σύριζα-ΠΣ, ότι μπορούν να αντιμετωπίσουν, προτάσσοντας οι διάφορες ομάδες εντός του, τα ιδεολογήματα, τις θέσεις και τις εμμονές τους για την μετεξέλιξη, την φυσιογνωμία, την ιδεολογική η μη καθαρότητα του κόμματος, ως έχοντα προτεραιότητα, απέναντι στις άμεσες κοινωνικές ανάγκες, τότε τρέφουν μεγάλες αυταπάτες. Προεδρικοί και αντιπροεδρικοί, Ομπρέλες και σαμπρέλες, Ρενε και εμινέ και λοιποί ανησυχούντες, ένας είναι ο δρόμος και εξόφθαλμα μπροστά μας ο στόχος. Η άμεση αποπομπή από την διακυβέρνηση της χώρας της σημερινής ακροδεξιάς κυβέρνησης, πριν η τυχόν μακροπρόθεσμη φυγή της, αφήσει πίσω της κοινωνικά συντρίμμια και το τόπο στην απόλυτη καταστροφή. Απαίτηση της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, του κόσμου της Αριστεράς, των δημοκρατών συμπολιτών μας, είναι η αναδίπλωση των σημαιών της εσωστρέφειας , της πολιτικής μιζέριας και της όποιας ο ομφαλοσκόπησης. Άμεσο ζητούμενο μια λαϊκή πανστρατιά, εξοπλισμένη με ένα ρεαλιστικό, ρηξικέλευθο πρόγραμμα ανάταξης και λύτρωσης του πολύπαθου λαού μας.
