Από τα απίστευτα, τα άγραφα, κι όμως αληθινά και γραμμένα επισήμως. Δεκάδες, λέει, ανθρώπινοι σοροί μένουν στα ψυγεία νεκροτομείων και νοσοκομείων, για μήνες αζήτητοι και άταφοι, γιατί δεν τους αναζητά κανείς. Τα προβλήματα που δημιουργούνται από το κυριολεκτικά απίστευτο αυτό γεγονός για τους νοσοκομειακούς χώρους αλλά και για το νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό, ο καθένας καταλαβαίνει πόσο σοβαρά είναι. Εκεί δε που κάνει θραύση η αβυσσαλέα αυτή πραγματικότητα, είναι το ΓΝΠ Πατρών. Και αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν, τι να συμβαίνει άραγε στους ανθρώπους, τους συγγενείς ακόμη και τους γνωστούς αυτού του νεκρού και – πώς να την πεις και να την γράψεις τη λέξη: αδιαφορία ;, έλλειψη ανθρωπιάς; – για τον άκλαυτο, άνιφτο νεκρό τους.
Γιατί όπως αναφέρεται στο σχετικό δημοσιογραφικό ρεπορτάζ, δεν πρόκειται μοναχά για αγνώστους που ουδείς τους αναζητά, μήτε και για απόρους συγγενείς που πιθανόν να προβάλλουν – αδικαιολόγητα φυσικά , γιατί κάποιοι τρόποι θα βρεθούν από φίλους και γείτονες, ώστε ο νεκρός να τύχει της μεταχείρισης που δικαιούται – την ανέχεια ως λόγο της στάσης τους. Χώρια που ακόμη και σε αυτή την περίπτωση ο Δήμος Πατρέων χορηγεί δωρεάν χώρους ταφής. Το πιο συγκλονιστικό όμως είναι η περίπτωση τεθνεώτων γνωστών στην τοπική κοινωνία και με συγγενείς που δεν μπορούν να επικαλεστούν οικονομική αδυναμία και που παραμένουν κι αυτοί μαζί με τους υπόλοιπους στα αζήτητα.
Στα αζήτητα δηλαδή ένας άνθρωπος, μια ζωή, καλή, κακή η μέτρια δεν έχει σημασία, που υπήρξε μέχρι πρόσφατα συνδαιτυμόνας, φίλος, πολύ περισσότερο και συγγενής, που έζησε μαζί τους χαρές και λύπες, στιγμές ευφορίας, ίσως και σημαδιακές και που τώρα που έφυγε, διαγράφηκε από την μνήμη και τα αισθήματα όλων αυτών. Αυτός ο ιδιότυπος, ο δύσκολα εξηγήσιμος κοινωνικός απανθρωπισμός, δεν είναι η πρώτη φορά που κάνει προκλητικά την παρουσία του, στις σύγχρονος κοινωνίες. Τον απόλυτο ατομικισμό, την περιχαράκωση με όλα τα μέσα του θεωρούμενου ως ζωτικού χώρου για την εξασφάλιση των προσωπικών συμφερόντων, η ύπαρξη του οποίου απαιτεί από τον άνθρωπο την αποβολή συναισθημάτων και εξορισμό εννοιών όπως η αλληλεγγύη και η συμπαράσταση στον ανθρωπινό πόνο, είναι σήμερα η ανελέητα σκληρή πραγματικότητα που θα συναντάμε όλο και πιο συχνά.
Σήμερα που αναλλοίωτες στο χρόνο ιερότητες από την αρχαία ακόμη εποχή, όπως η ανθρώπινη σορός, αμφισβητούνται ευθέως με την υιοθέτηση συμπεριφορών και στάσης που απάδουν την ανθρώπινη αξία και υπόσταση και αμφισβητούν άμεσα την υποχρέωση απόδοσης τιμών και τον αξιοπρεπή τελευταίο αποχαιρετισμό, θα πρέπει βαθειά να προβληματίσουν τον καθένα ξεχωριστά καθώς και όλη την κοινωνία.
Στη θέση των εγκαταλελειμμένων και μετά τον θάνατο τους ανθρώπων, δεν αξίζει να έρθει καμία ανθρώπινη ύπαρξη. Η πολιτεία, οι κοινωνικοί φορείς και οι πνευματικοί ταγοί του τόπου, έχουν πολλή δουλειά να κάνουν για το θέμα αυτό.
Πριν η ζούγκλα φανεί πολύ σύντομα αντιπαραβαλλόμενη με την σύγχρονη κοινωνία…ανθρώπων μια απέραντη πολιτιστική και πραγματικά ανθρώπινη όαση.
