Από ότι φαίνεται, εκεί στην αντιπολίτευση δεν έχουν αντιληφτεί κάποιοι, πως στο τιμόνι της χώρας έχουμε μια κυβέρνηση που δεν ορρωδεί μπροστά σε τίποτα απολύτως, προκειμένου να πετύχει την μακροημέρευση της στην εξουσία. Την εξουσία την οποία χρησιμοποιεί απροκάλυπτα για το χτίσιμο ενός δίχως προηγούμενο συστήματος διαφθοράς και φαυλοκρατίας, που όμοιο του μόνο χώρες της Ν. Αμερικής και κάποιες του πρώην ανατολικού συνασπισμού γνώρισαν μετά την κατάρρευση του υπαρκτού. Και ενώ το πολιτικό κτήνος βρυχάται και απειλεί ανενδοίαστα με τυχόν νέα επικράτηση του στις επερχόμενες εκλογές, να καταπιεί και ότι έμεινε όρθιο σε αυτό τον τόπο, πολιτικές συλλογικότητες της αντιπολίτευσης και οι επικεφαλής τους αιχμάλωτοι του δόγματος ( ας πάει και το παλιάμπελο, εμείς και το κόμμα μας να βγούμε κερδισμένοι…) καταγίνονται με ασκήσεις επί χάρτου, δηλώσεις εν είδη πολιτικού εξυπνακισμού αλληλοσυγκρουόμενες κατά καιρούς, για το τι είδους κυβέρνηση και με ποιο πρόγραμμα θα αντικατασταθεί η σημερινή κυβερνητική συμμορία.
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του Ν. Ανδρουλάκη ο οποίος ξεκίνησε αμέσως με την ανάδειξη στην προεδρία του κόμματος του, τον διμέτωπο κατά ΝΔ και Σύριζα-ΠΣ, με μια ισοπεδωτική πολιτικά κριτική, άδικη εν πολλοίς και μη πειστική που εξισώνει σε καταστροφικές συνέπειες όλες διαχρονικά τις δεξιές και ακροδεξιές κυβερνήσεις , με την πενταετή διακυβέρνηση από την Αριστερά και σε μια περίοδο πολιτικά υπονομευμένη από εσωτερικούς και εξωτερικούς παράγοντες, των όποιων προσπαθειών για κοινωνική και οικονομική ανάταση του τόπου. Στη σταθερή και πλήρως τεκμηριωμένη πρόσκληση- πρόταση του Συριζα-ΠΣ για προοδευτική κυβέρνηση συνεργασίας σε προγραμματική βάση από την πρώτη εκλογική Κυριακή με την απλή αναλογική, μέχρι πρόσφατα σταθερή και πάγια υπήρξε η άρνηση επί της ουσίας ενός τέτοιου εγχειρήματος. Άρνηση αναιτιολόγητη με υπαινιγμούς και αφορισμούς που περιείχαν ακόμη και την απόρριψη ενός τέτοιου ενδεχόμενου, μια και ο Σύριζα-ΠΣ κατά την άποψη του κ. Ανδρουλάκη δεν … συμπεριλαμβάνεται στις προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Η μετατροπή της χώρας σε τερέν ανταγωνισμού διαφόρων άνομων συμφερόντων κοινωνικοοικονομικών ομάδων σε βάρος των λαϊκών αναγκών, ο γενικευμένος δικτατορικής κοπής αυταρχισμός, όπως και η επιχειρούμενη βίαιη κοινωνική περιθωριοποίηση τμημάτων της κοινωνίας, συνέπεσαν το τελευταίο διάστημα με την αναγνώριση από πλευράς ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ της αναγκαιότητας για μια προοδευτική κυβέρνηση με ένα σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα. Παράλληλα και με την διευκρίνιση ότι θέση της σημερινής ΝΔ είναι στην αντιπολίτευση. Αυτή η μέχρι προ ολίγου θέση σκόρπισε ανάσες ελπίδας και προσδοκιών στην χειμαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία. Πλην όμως ο κ. Ανδρουλάκης επανήλθε και στη τελευταία συνεδρίαση της ΚΕ του κόμματος του, επαναλαμβάνει το παλιό πολιτικό τροπάρι. Καμία συνεργασία με τον Συριζα-ΠΣ, και αξιοποίηση της τρίτης κυβερνητικής εντολής που θα του δοθεί από την πρώτη Κυριακή με στόχο την δημιουργία κυβέρνησης συνεργασίας με ένα προοδευτικό σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα. Αλλά αφού καμία συνεργασία με τον Συριζα-ΠΣ, τότε θα εννοεί μάλλον την ΝΔ με την οποία θα κάνει το… προοδευτικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα. Φυσικά όλα αυτά δεν παύει να τονίζει εφόσον υπάρξει και ισχυρή εκλογική ενδυνάμωση του κόμματος του.
Φυσικά κανείς δεν δικαιούται να δαιμονοποιεί, μήτε να αμφισβητεί την επιδίωξη κάθε κόμματος για αύξηση της εκλογικής επιρροής του και την εξάπλωση των θέσεων και ιδεών του στο εκλογικό σώμα. Μέσα στην πολιτική αντιπαράθεση και την διαπάλη απόψεων και ιδεών, κανείς στο όνομα της παραπάνω θεμιτής επιδίωξης δεν μπορεί να παραγνωρίζει τα καλώς εννοούμενα λαϊκά συμφέροντα. Τα συμφέροντα των πολλών, της κοινωνικής πλειοψηφίας, βάζοντας υπεράνω αυτών τις στεγνά κομματικές επιδιώξεις και την παραταξιακή ισχυροποίηση, αγνοώντας το λαϊκό αίτημα για λύτρωση πολιτική και οικονομική. Και το αίτημα των καιρών και η επιτακτική λαϊκή ανάγκη επικεντρώνεται στο: να φύγουν αυτοί οι κυβερνητικοί δυνάστες, να φύγει η ακροδεξιά κυβέρνηση Μητσοτάκη, η τροφοδότης της κοινωνικής και οικονομικής εγχώριας ακρίδας. Κι αυτό το παλλαϊκό αίτημα θα ικανοποιηθεί από μια κυβέρνησης προοδευτική στη βάση ενός δημοκρατικού , φιλολαϊκού και προοδευτικού προγράμματος. Αναλογιζόμενοι το παρελθόν δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει μια εν μέρει ανάλογη πολιτική κατάσταση που επικράτησε στην μεταπολίτευση και στις απαρχές της δεκαετίας του 80. Τότε που το αίτημα για πολιτική αλλαγή κυριαρχούσε στις καρδιές και το νου της λαϊκής πλειοψηφίας. Τότε που η προεκλογική περίοδος του Οκτώβρη του 81 ήταν το ίδιο με την σημερινή σκληρή και η αντιπαράθεση η πολιτική αμείλικτη και δίχως αύριο. Τότε που και το ΚΚΕ στην προσπάθεια να αντέξει την μεγάλη πόλωση προέκρινε τον στόχο του 17% ως όριο αχρήστευσης της ισχύουσας και τότε ενισχυμένης αναλογικής αλλά και για την συμμετοχή του κόμματος στην δεύτερη κατανομή. Η ανάδειξη τότε του ΠΑΣΟΚ και του Α. Παπανδρέου στην διακυβέρνηση της χώρας, δεν στένεψε, ούτε θόλωσε τον πολιτικό ορίζοντα του ηγέτη του ΚΚΕ Χαρ. Φλωράκη, ικανού να βλέπει τα άμεσα και ζωογόνα αιτήματα του κόσμου της εργασίας και της παραγωγής. Αιτήματα και προσδοκίες δεκαετιών που έβλεπε αρκετά από αυτά να γίνονται πράξη ( οικονομική ανακούφιση λαϊκών στρωμάτων, συνδικαλιστικές και πολιτικές ελευθερίες, εθνική αντίσταση, ΕΣΥ, οικογενειακό δίκαιο….) και γι αυτό εντός και εκτός κοινοβουλίου να δείχνει ανοχή σε εκείνα τα κυβερνητικά πεπραγμένα, τουλάχιστον των πρώτων χρόνων του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ.
Δεν παρασύρθηκε τότε ο ηγέτης του ΚΚΕ, σε μια πικρόχολη και μηδενιστική κριτική της κυβέρνησης Α. Παπανδρέου, οχυρωμένος πίσω από στερεότυπα και μνησικακίες του τύπου ΄΄ μας κλέψατε τις ψήφους, μας κλέψατε συνθήματα και θέσεις…΄΄ λες και ψήφοι και λαϊκή εμπιστοσύνη είναι εμπόρευμα και κουκιά που μεταφέρονται κατά καιρούς από εδώ και από εκεί. Για εκείνον, τον Χαρ. Φλωράκη μέτρησε το συμφέρον των πολλών, το συμφέρον της λαϊκής και κοινωνικής πλειοψηφίας και για αυτό και η ανάλογη πολιτική συμπεριφορά και στάση του ιδίου και του κόμματος του, σε όσες προεκλογικές εξαγγελίες του το ΠΑΣΟΚ ήταν συνεπές.
Θα ήταν ευτύχημα μέγα αν και οι σημερινοί πολιτικοί ηγέτες του λεγόμενου προοδευτικού πολιτικού τόξου υπερέβαιναν εαυτούς και μικροκομματικές σκοπιμότητες, την πολιτική μιζέρια και μικροψυχία, ώστε από κοινού και στο μέτρο το δυνατό να απαλλάξουν τον τόπο από την σημερινή ακροδεξιά λερναία ύδρα.
