Υπάρχει η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος, η ΓΣΕΕ; Ποιες είναι σήμερα οι προτεραιότητες της, ο αγωνιστικός της προγραμματισμός, η στρατηγική της τέλος πάντων για την αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων επιβίωσης εργαζομένων και άνεργων; Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι, ναι η ΓΣΣΕ υπάρχει, ζει και βασιλεύει, η ταμπέλα της κοσμεί τα κεντρικά της γραφεία για να υπενθυμίζει στην κατά τα άλλα υπερήφανη εργατιά, πως με την απραξία, την αδιαφορία και την προσχώρηση σε φιλοεργοδοτικές και κυβερνητικές λογικές, η τριτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση έχει μετατραπεί σε κανονικό μαυσωλείο. Μαυσωλείο, ατάραχο και ανέγγιχτο από την καθημερινή αγωνία της κοινωνίας, που το μόνο μέλημα αυτών που το διαχειρίζονται είναι η εξασφάλιση της καρέκλας, η διαιώνιση της παρουσίας τους στην διοίκηση, η προσωπική ανάδειξη, και απολαβή από τα οφέλη που τους προσφέρει η θέση τους. Αθάνατοι εργατοπατέρες. Όσον αφορά το δεύτερο ερώτημα για στρατηγική, ετοιμότητα και αγωνιστικό προσανατολισμό, αστεία πράγματα τώρα αυτά, ιδεοληψίες και κατάλοιπα απηρχαιωμένα κάτι αριστερών του παρελθόντος.
Την ώρα που διαλύονται οι εργασιακές σχέσεις, η εκ περιτροπής εργασία καθιερώνεται όχι ως προσωρινό μέτρο, οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις είναι προ των πυλών, η ανεργία γνωρίζει μέρες δόξας ανάλογη εκείνης των ημερών του 2012 έως και 2014, η ΓΣΕΕ και ο προκαθήμενος της αγωνιωδώς αναζητούνται για να μας πούνε τι σκοπεύουν να κάνουν. Τώρα είναι λίγο αφελές να αναρωτιόμαστε τι θα κάνουν οι παραπάνω εν όψει της επερχόμενης αντικοινωνικής, αντεργατικής νεοφιλελεύθερης θύελλας, αλλά είπαμε , λόγος να γίνεται. Όμως για να μην αδικούμε τον εγχώριο Λεχ Βαλέσα της συνομοσπονδίας, τον μόνιμο πρόεδρο της εδώ και πολλά χρόνια ελέω μεθοδεύσεων και εκλογομαγειρεμάτων σε ομοσπονδίες και σωματεία, τον κ. Γ Παναγόπουλο, ο οποίος έχει εξαντλήσει την αγωνιστική του εγρήγορση και ετοιμότητα τον τελευταίο καιρό, στη συγγραφή κάποιων άρθρων όπως αυτό της 30ης Μαρτίου. Σε αυτό ο…αγωνιστής συνάδελφος πρόεδρος αναφέρει <<Ως ΓΣΕΕ την τελευταία δεκαετία σε καθημερινή βάση υπενθυμίζουμε στις κυβερνήσεις- και στην παρούσα- την θεμελιώδη αρχή, ότι οι περιορισμοί στα εργατικά δικαιώματα, ειδικά όταν επιβάλλονται σε κατάσταση ανάγκης, οφείλουν να αποτελούν κατ εξαίρεση μέτρα, να είναι περιορισμένης διάρκειας και να συνοδεύονται από κατάλληλες και επαρκείς εγγυήσεις για την προστασία των όρων διαβίωσης των εργαζομένων>>. Είπε ο πρόεδρος και κατασυγκινημένος ο Κυριάκος από την αποφασιστικότητα και τα δίκια των εργαζομένων όπως αυτά εκφράζονται από τον Παναγόπουλο…υπόσχεται να πειθαρχήσει στην παραπάνω θεμελιώδη αρχή.
Να θυμίσουμε μόνο ότι ο πρόεδρος και η πλειοψηφία των διοικούντων τη ΓΣΕΕ – η ίδια περίπου με την σημερινή- είχε ανέβει στα κεραμίδια με την προηγούμενη κυβέρνηση, καταγγέλλοντας την για όλες τις αμαρτίες του κόσμου σε καθημερινή βάση. Ο απών πρόεδρος στα χρόνια των σκληρών μνημονίων, τότε που συναγελαζόταν προκλητικά με τους Σαμαροβενιζέλους, δείχνοντας κατανόηση στις δυσκολίες που βίωνε η χώρα, ξαφνικά από τις αρχές του 2015 αντιλήφθηκε ότι μια …καταχθόνια κυβέρνηση απεργάζεται την καταστροφή των εργαζομένων και ζώστηκε τα άρματα. Τα άρματα της λαμογιάς, της διαστρέβλωσης και της μικροκομματικός σκοπιμότητας. Τελευταία αγωνιστική έξαρση Παναγόπουλου και των συν αυτό, το πρόσφατο συνέδριο της ΓΣΕΕ. Ένα συνέδριο στο οποίο έλαβαν χώρα γεγονότα, καταγγελίες για εκλογικές μεθοδεύσεις, χειροδικίες και άλλες αθλιότητες προκαλώντας όχι μόνο το Ελληνικό ενδιαφέρον μα και το Ευρωπαϊκό. Εντός της αίθουσας του συνεδρίου κάποιες φορές δεν ξεχώριζες μεταξύ των συνέδρων ποιοι ήταν οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι και ποιοι οι ασφαλίτες, υπό την επίβλεψη των οποίων διεξήχθησαν οι εργασίες για την αποτροπή επεισοδίων. Εποχές Μακρηθεοδωρικού συνδικαλιστικού κάλλους αναβίωσαν. Εποχές των μασκαρεμένων με τις εργατικές τραγιάσκες δοτών τότε, των κουστουμαρισμένων εργατοπατέρων σήμερα.
Η ευτέλεια, η αναξιοπιστία, ο νεποτισμός είναι τα κύρια χαρακτηριστικά που συνοδεύουν σήμερα ότι απέμεινε από το κάποτε ζωντανό και με προσδοκίες συνδικαλιστικό κίνημα. Η προσπάθεια να ελεγχθεί πάση θυσία από κόμματα και κυβερνήσεις και να αποτελέσει ουσιαστικά δεκανίκι στις αντεργατικές και άλλες αντιλαϊκές επιλογές τους, είχε καταστροφικά αποτελέσματα. Δεν παύουν όμως παρόλα αυτά οι πρωτοβουλίες, και η αγωνιστική διάθεση νέων εργαζομένων και συνδικαλιστών να κατανοήσουν το σήμερα και τις ανάγκες των εργαζομένων και ανέργων της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Των νέων εργαζόμενων και συνδικαλιστών με την πραγματική έννοια της λέξης, αυτών που ξέρουν να κρεμούν το κομματικό παλτό έξω από το συνδικαλιστικό γραφείο, που προτάσσουν τα συμφέροντα των ανθρώπων της δουλειάς και του μόχθου πάνω από τις όποιες κομματικές σκοπιμότητες.
Ίσως κάτι καινούργιο να γεννιέται στα συνδικαλιστικά πράγματα της χώρας μας.
