Τη στιγμή που κορυφώνεται ο «πόλεμος» των αγωγών η τουρκο/ρωσο/γερμανική συμμαχία δίνει κυριολεκτικά τα ρέστα της στο ζήτημα της Λιβύης. Έτσι μετά τη συνάντηση Πούτιν-Ερντογάν στην Κωνσταντινούπολη στις 8 Ιανουαρίου ακολούθησε στις 11 Ιανουαρίου στη Μόσχα συνάντηση Πούτιν-Μέρκελ όπου κατά την Deusche Welle εγκαινιάστηκε η «νέα συμμαχία Γερμανίας-Ρωσίας». Στη συνέχεια είχαμε κοινή τουρκο/ρωσική πρωτοβουλία με τις ευλογίες Μέρκελ για την δήθεν επίλυση του προβλήματος στη Λιβύη με διάσκεψη στη Μόσχα στην οποία συμμετείχαν Σάραζ και Χαφτάρ υπό την αυστηρή επιτήρηση Λαμπρόφ και Τσαβούσογλου. Τελικά λόγω της έντονα προκλητικής στάσης της Τουρκίας ο Χαφτάρ τα βρόντηξε και έφυγε από τη Μόσχα συνεχίζοντας την στρατιωτική του επέλασή κατά του φιλοτουρκικού καθεστώτος της Τρίπολης.
Μέσα σ΄ αυτή την έντονη και σκληρή αντιπαράθεση η Μέρκελ προχωρά την πρωτοβουλία της για Διάσκεψη στο Βερολίνο για την επίλυση του προβλήματος στη Λιβύη προκειμένου να διευκολύνει δήθεν την ειρηνευτική προσπάθεια του ΟΗΕ. Ενός Οργανισμού που δυστυχώς δεν έχει καμιά σχέση με τον πάλαι ποτέ κραταιό ΟΗΕ καθώς πλέον ο Οργανισμός έχει μετατραπεί σε υποχείριο των κύριων χρηματοδοτών του που μετά την μείωση της αμερικανικής «χορηγίας» είναι πλέον η Γερμανία, η Ρωσία και η Κίνα.
Έτσι οι σπόνσορες του ΟΗΕ καλούν την δήθεν Διάσκεψη ειρήνης στο Βερολίνο με τη Γερμανία να αποστέλλει τις σχετικές προσκλήσεις συμμετοχής σε όσους επιθυμεί η Μέρκελ. Έτσι μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι σκέψεις το Βερολίνο έχει αποκλείσει την Αθήνα από τη Διάσκεψη για τη Λιβύη ενώ έχει καλέσει εκτός από ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Γαλλία, Βρετανία, Ιταλία, Τουρκία και ΕΕ και διάφορους δευτεκλασάτους του τύπου Δημοκρατία του Κονγκό!!! αλλά και την Αλγερία και Αίγυπτο όχι όμως την Τυνησία ή το Ισραήλ.
Είναι μια πρωτοβουλία που στην ουσία αποτελεί επιλογή της τουρκο/ρωσο/γερμανικής συμμαχίας η οποία έχει συγκεκριμένα συμφέροντα στον «πόλεμο» των αγωγών. Πρόκειται δηλαδή για εκείνη την πλευρά η οποία είναι στενά προσδεμένη στον εφοδιασμό της με ρωσικό φυσικό αέριο είτε μέσω του Nord Stream 1 και 2 (Γερμανία) είτε μέσω του Turk Stream (Τουρκία).
Άλλωστε Ρωσία και Τουρκία παρά τη σύγκρουσή τους σε Συρία και Λιβύη τελικά τα έχουν βρει και μοιράζουν τη λεία τους σε ξένο αχυρώνα είτε πρόκειται για τη Συρία είτε για τη Λιβύη.
Από την άλλη πλευρά η Γερμανία σταθερή στην πολιτική που ήδη εφαρμόζει από τις αρχές του 1900 στηρίζει για άλλη μια φορά την Τουρκία σε βάρος των Ελληνικών συμφερόντων. Δεν ξεχνά άλλωστε το Βερολίνο ότι ο Ελληνικός λαός αποδεκάτισε τις γερμανικές μεραρχίες στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο είτε στο Ρούπελ, είτε στην Κρήτη είτε εν συνεχεία κατά την κατοχή με την ενωμένη ελληνική εθνική αντίσταση.
Επιπλέον η Γερμανία η οποία με τα μνημόνια έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε ένα απέραντο κοινωνικό νεκροταφείο και σε μια αέναη αποικία χρέους θέλει να συνεχίζει να βλέπει την Ελλάδα αποδυναμωμένη προκειμένου να μπορέσει «να τη γλυτώσει» στο ζήτημα των Γερμανικών Αποζημιώσεων. Με δεδομένο ότι η Πατρίδα μας διεκδικεί από το Βερολίνο πάνω από 350 δισ. ευρώ για τις Γερμανικές Αποζημιώσεις, η Γερμανία έχει ως βασικό της στρατηγικό στόχο να κρατά την Ελλάδα αποδυναμωμένη και καθημαγμένη ούτως ώστε ποτέ να μην μπορέσει να σηκώσει κεφάλι και να διεκδικήσει τις Γερμανικές Αποζημιώσεις.
Μάλιστα όσο πιο δυσμενής είναι η θέση της Αθήνας τόσο πιο ασφαλής και ισχυρή αισθάνεται η Γερμανία στην αγωνιώδη προσπάθειά της να μην καταβάλει τις Γερμανικές Αποζημιώσεις. Και αυτό γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι εάν η Ελλάδα προσφύγει στη διεθνή δικαιοδοσία τότε η Γερμανία θα υποχρεωθεί να καταβάλει τα 350 και πλέον δισ. ευρώ για τις Γερμανικές Αποζημιώσεις.
Επιπλέον το Βερολίνο δείχνει ενδιαφέρον για τη Λιβύη προκειμένου να περιοριστούν οι από κει προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές προς την ΕΕ θωπεύοντας ταυτόχρονα την Τουρκία όπου η Γερμανία ξεπουλά τα προϊόντα της και όπου λειτουργούν πολλά εργοστάσια γερμανικών εταιριών που βγάζουν υπερκέρδη μιας και οι τούρκοι εργάζονται εκεί για ένα κομμάτι ψωμί.
Μ΄ ένα σμπάρο λοιπόν πολλά τρυγόνια σκέφτεται το Βερολίνο.
Το ζήτημα είναι τι θα κάνει τελικά η Αθήνα.
