Η βία είναι αυτή που διαδραματίζει τον πρωτεύοντα ρόλο στη Χώρα μας και μερικές από τις μορφές της έχουν αναδειχθεί τις τελευταίες ημέρες σαν τις κυρίαρχες ειδήσεις. Βία σε σχέση με το αν είσαι άνδρας ή γυναίκα και τις συμπεριφορές που υφίστασαι, βία σε σχέση με το ποια ομάδα υποστηρίζεις σε όλα ή σε κάποια αθλήματα, βία σε σχέση με το πώς παρουσιάζονται ή αποκρύπτονται κάποια θέματα κοκ.
Είναι απλά τραγικό και θλιβερό, στις ημέρες μας και με την όποια πρόοδο επικαλούμαστε ότι έχουμε σαν Κοινωνία, να ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι με περιστατικά βίας. Μια ελεύθερη δημοκρατία, μια ευνομούμενη Κοινωνία, ένας λαός με υψηλό μορφωτικό επίπεδο, δεν μπορούν να εξαλείψουν φαινόμενα, τα οποία παραπέμπουν σε ομοειδείς καταστάσεις που ίσχυαν προ εκατονταετηρίδων. Τίποτα δεν μοιάζει ικανό να σταματήσει τη βία αλλά, κυρίως, κανένας δεν μοιάζει αρκετά ισχυρός για να μπει μπροστά και να αναλάβει τον ρόλο αυτού που θα εφαρμόσει το νόμο και θα καταστήσει σαφές προς κάθε κατεύθυνση, ότι η βία πρέπει να τελειώσει.
Όλα αρχίζουν από το σπίτι και οι παραστάσεις που λαμβάνει ο καθ’ ένας μας από την παιδική του ηλικία, είναι αυτές που τον συνοδεύουν στη ζωή του, την οποία και εν πολλοίς διαμορφώνουν. Οι γονείς αποτελούν και στο σημείο αυτό τον ακρογωνιαίο λίθο, για να μεταλαμπαδεύσουν στα παιδιά τους την κοινωνική συμπεριφορά που οφείλουν να έχουν και η οποία δεν εμπεριέχει μορφές βίας.
Το σχολείο και όλες οι εκπαιδευτικές βαθμίδες ακολουθούν, όπου εκεί έχουμε γίνει διαχρονικά μάρτυρες πολλών επεισοδίων βίαιης συμπεριφοράς. Στο σημείο αυτό έρχονται οι εκπαιδευτικοί, για να συμπληρώσουν την συμπεριφορά που έχουν τα παιδιά από τα σπίτια τους ή, εν τοις πράγμασι, να πρωτοκαθιερώσουν τη μή βίαιη συμπεριφορά σαν τη μόνη κοινωνικά αποδεκτή. Και αυτό είναι το χρονικό σημείο, όπου ο οφειλόμενος σεβασμός περιλαμβάνει τον άνδρα, τη γυναίκα, το επάγγελμα, τον αθλητισμό κλπ.
Η εργασία, σαν το μετά την εκπαίδευση στάδιο, αποτελεί το βασικό σημείο, όπου εκδηλώνεται η όποια συμπεριφορά και εκεί πλέον, συναντάμε τη βία μέσω της παρενόχλησης είτε σεξουαλικής είτε ψυχολογικής είτε ό,τι άλλο μπορεί κάποιο διαταραγμένο μυαλό να σκεφτεί.
Τέλος, ο χώρος του αθλητισμού έχει στιγματιστεί σαν πεδίο άνθησης της βίας, αφού τα επεισόδια είναι πολλά και, όπως δυστυχώς και πάλι πρόσφατα, αρκετές φορές οδηγούν σε αφαίρεση ανθρώπινης ζωής. Αν είναι δυνατόν. Για μία ομάδα ή για ένα γκολ ή για ένα καλάθι να χάνονται ανθρώπινες ζωές.
Είναι το θέμα της ιεράρχησης των αξιών της ζωής, το οποίο οφείλεται να αναδειχθεί και να υποστηριχθεί και σε αυτό έχουν κυρίαρχο ρόλο τόσο η Πολιτεία όσο και οι φορείς που επηρεάζουν τη κοινή γνώμη. Τι πρότυπα δίνονται στη Κοινωνία; Με ποιο τρόπο κάποιος μπορεί να ανέλθει κοινωνικά ή εργασιακά; Πως μπορεί κάποιος να διοικήσει από θέση ευθύνης;
Μήπως, τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει μόνο αποδέκτες μιας ηλίθιας συνεχούς «μαγκιάς και βίας», σαν τα πρότυπα που πρέπει να ακολουθήσει, όποιος θέλει να προχωρήσει; Υπάρχει κάπου ο σεβασμός ή τον θυμάται κάποιος; Τον σεβασμό στον αγώνα, στη διαφορετικότητα, στην άμυλα, στην ίδια τη ζωή.
Ποιος μπορεί να βρει λόγια, για να δικαιολογήσει το θάνατο ή τα αποτελέσματα της βίας στις οικογένειες εκείνων που υπέστησαν τη βία; Και μάλιστα, χωρίς κανένα λόγο.
Ελπίζω, γιατί μόνο ελπίδα μπορεί να εκφραστεί, να αλλάξει όλο αυτό το παράλογο σκηνικό του τρόμου που ζούμε και γινόμαστε αποδέκτες για το κοινωνικό και το ατομικό καλό όλων μας. Ο σεβασμός, που αυτονόητα έπρεπε να υπάρχει, μακάρι να έρθει έστω και καθυστερημένα και επιτέλους να ασχοληθούμε με πράγματα που βοηθούν την πρόοδο, την ανάταση και την ψυχική υγεία.
