Ύστατη, λέει, έκκληση του προέδρου του Σύριζα-ΠΣ ,στον Μητσοτάκη να παρέμβει άμεσα έστω και την τελευταία στιγμή και οι αρχαιότητες στην Βενιζέλου να παραμείνουν στη θέση τους, όπως επιθυμεί η πλειοψηφία των Θεσσαλονικέων, αλλά και η εγχώρια και η διεθνής επιστημονική κοινότητα. Όταν μάλιστα η παραμονή τους ουδόλως επηρεάζει την συνέχιση των έργων του Μετρό. Και αναρωτιέσαι καλόπιστα, σε ποιόν απευθύνεται ο Τσίπρας, τι να ελπίζει σοβαρά τώρα από αυτή την δημόσια πρωτοβουλία του, που δεν είναι και η πρώτη και για άλλα μείζονος σημασίας ζητήματα. Είναι η δεν είναι σαν να παρεμβαίνει στο σπίτι του γείτονα και να του ζητάει την διακόσμηση του εσωτερικού του, ως συνιδιοκτήτης κι αυτός. Πρωτοφανή δηλαδή πράγματα. Και λέμε πρωτοφανή γιατί ο Κυριάκος και οι πέριξ αυτού έχουν καταστήσει με τη μέγιστη σαφήνεια γνωστό, ότι αυτός ο τόπος με ότι αναπνέει και κινείται πάνω του είναι ιδιοκτησία της δεξιάς. Άρα προς τι οι επικλήσεις και τα διαβήματα και οι παρεμβάσεις εντός και εκτός κοινοβουλίου; Πόσες φορές θα μας το πούνε και πότε επιτέλους θα το καταλάβουμε ότι σχεδιάζουν , ενεργούν, ψηφίζουν νόμους και ΠΝΠ, σαν να μην υπάρχουν άλλοι σε αυτή τη χώρα. Σαν να μην έχουν να δώσουν λόγο σε κανένα για τα πεπραγμένα τους. Να απαντούν – τρόπος του λέγειν, απαντούν – στη κριτική των άλλων με το <<έτσι γουστάρουμε, έτσι κάνουμε >>, να έχουν επιστρατεύσει από τη μέρα εκλογής τους σαν στάση και συμπεριφορά την σοβαροφάνεια, την χυδαιότητα, την πολιτική μιζέρια και την μικροπρέπεια, ως μπούσουλα αδιαπραγμάτευτο. Να οχυρώνονται πίσω από μια χειραγωγούμενη και αδρά πληρωμένη δημοσιογραφική στρατιά, με μοναδικό σκοπό την προβολή του Θεόσταλτου Κυριάκου, μνημονεύοντας νυχθημερόν και σε όλους τους τόνους τα ανύπαρκτα χαρίσματα και τις δυνατότητες του, που τον κατατάσσουν στη χορεία των ηγετών παγκοσμίου – τρομάρα του – βεληνεκούς. Για γέλια και για κλάματα, δηλαδή. Μόνο που ούτε για το ένα , ούτε για το άλλο είμαστε, την στιγμή που η πραγματικότητα βοά, την στιγμή που έχουμε μια κυβέρνηση που έχει γραμμένο εκεί που ξέρουμε, τις λαϊκές ανάγκες και προσδοκίες, τις αγωνίες του κόσμου για προκοπή και επιβίωση, τα όνειρα μιας νεολαίας που τσαλαβουτά στα λασπόνερα του νόμου Κεραμέως και προορίζεται βορά στα ιδιωτικά εκπαιδευτικά συμφέροντα.
Ποια η ανάγκη, τότε, για εκκλήσεις, πρωτοβουλίες και διαβήματα σε μια κανονική πολιτική μαφία; Μια κυβέρνηση με έντονα τα χαρακτηριστικά ενός μαφιόζικου θιάσου, ντυμένου στην κακόγουστη παράσταση με κυβερνητικά κουστούμια; Μια κυβέρνηση που κατόρθωσε να τρέψει σε φυγή, πανικόβλητες από την πολιτική της ασχήμια λέξεις όπως ,σοβαρότητα, αλήθεια, αξιοπρέπεια;
Εντάξει, θα απαντήσει ο καθένας, τίποτα δεν προσδοκά κανείς , μήτε τρέφει την παραμικρή ψευδαίσθηση, ότι αυτή η συγκεκριμένη κυβέρνηση θα ακούσει την κριτική η την έκκληση οποιουδήποτε, όσο τεκμηριωμένη και ρεαλιστική κι αν είναι. Όποιος και να είναι, όποια ιδιότητα και αν έχει, άτομο η συλλογικότητα, οι εγχώριοι Κιμ, τους έχουν γραμμένους. Γιατί μπορεί ο Κιμ να απέχει μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα από τη χώρα μας, όμως η νοοτροπία και οι αντιλήψεις του για τη Δημοκρατία και τον πολιτικό διάλογο, όχι μόνο γειτονεύουν , αλλά και σαγηνεύουν τους κυβερνητικούς Κυριάκους.
Για όλα τα παραπάνω, μήπως σήμανε η ώρα της λαϊκής και δίχως επιστροφή μέχρι την τελική ανατροπή, κινητοποίησης; Η αξιωματική αντιπολίτευση, μπορεί να δώσει διέξοδο στην οργή του κόσμου; Μπορεί, εφόσον πείσει και τον πιο επιφυλακτικό ότι η παράταση παραμονής στη εξουσία αυτής της κυβέρνησης, μόνο δεινά, αδιέξοδα και πισωγύρισμα σε παλιούς πολιτικά χαλεπούς καιρούς, θα φέρει τη χώρα. Ο ι ανένδοτοι αγώνες γίνονται νομοτέλεια, αδιαπραγμάτευτη αναγκαιότητα, όταν απέναντι σου ο πολιτικός αντίπαλος δηλώνει ανένδοτος και αποφασισμένος να υπερασπίσει και να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της ολιγαρχικής κλίκας, κοινωνικής και οικονομικής. Της κλίκας που τον ανέδειξε στην εξουσία. Η διαρκής λαϊκή κινητοποίηση με αίτημα την ανάδειξη μιας φιλολαϊκής πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας, θα κάμψει αντιρρήσεις και επιφυλάξεις του κόσμου και των άλλων πολιτικών δυνάμεων. Των δυνάμεων που συγκαταλέγονται στο προοδευτικό πολιτικό μπλοκ, ακόμη και συντηρητικών πολιτών που δεν ανέχονται την σημερινή ακροδεξιά πολιτική ντροπή. Η προγραμματική σύμπτωση όλου του πολιτικά προοδευτικού χώρου και ο ανένδοτος αγώνας, δεν είναι ουτοπία, έστω και κάτω από τις σημερινές δύσκολες συγκυρίες. Η υπόθεση ανατροπής των σχεδίων των εγχώριων πολιτικών και οικονομικών νταβατζήδων για εγκαθίδρυση μονοκομματικού καθεστώτος, δεν είναι μόνο ευθύνη της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Η ευθύνη διαχέεται σε όλους, άτομα και συλλογικότητες, που οραματίζονται στο άμεσο μέλλον και όχι στη μετά θάνατον ζωή, μια πατρίδα στην οποία να αξίζει να ζεις. Η απάντηση στην στάση των ΄΄ Γιατί έτσι θέλουμε ΄΄ ας είναι ομόφωνη και μυριόστομη ΄΄ Σωτηρία του τόπου η άμεση φυγή σας. ΄΄
