Έχουν λαμπρύνει το σώμα των δικαστών στο παρελθόν αφήνοντας παρακαταθήκες εντιμότητας, συνέπειας και αντικειμενικότητας στις κρίσεις τους, αποσπώντας άξια την λαϊκή αναγνώριση και ευαρέσκεια για το δείγμα γραφής τους στον πολύπαθο χώρο της δικαιοσύνης. Δικαστές και εισαγγελείς όπως οι αείμνηστοι, Χρ. Σαρτζετάκης, ο Παύλος Δελαπόρτας και άλλοι που δεν έτυχε να γίνουν γνωστοί από κάποια πολύκροτη υπόθεση, που όμως πιστοί και ευσυνείδητοι απέναντι στο ιερό τους χρέος έπραξαν τα δέοντα απονέμοντας δικαιοσύνη κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Συνθήκες στις οποίες βυσσοδομούσε το διαχρονικό παρακράτος, το ομογάλακτο με το επίσημο κράτος. Τότε όπως και τώρα το αδιαπέραστο σύμπλεγμα κράτους και παρακράτους, που ήθελε και θέλει την δικαιοσύνη και τους ταγούς της υπηρέτες των δικών του σχεδίων και σκοπιμοτήτων. Μόνο που τα σχέδια και τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα των κύκλων της πολιτικής και οικονομικής ανομίας σκόνταφταν πάντα σε κάποιους στο δικαστικό σώμα που επιμένανε μερικές φορές και μέχρις εσχάτων, να κάνουν έντιμα και ανεπηρέαστοι το καθήκον τους. Και γι αυτό πλήρωσαν ακριβό τίμημα για την απρονοησία τους, για το…θράσος τους να παρακάμψουν, να μην ενδώσουν σε παρεμβάσεις, προειδοποιήσεις και απειλές, ενεργώντας με βάση τους Νόμους , το Σύνταγμα και προπάντων τη συνείδηση τους.
Από την άλλη πλευρά υπήρχαν και υπάρχουν και οι πρόθυμοι, οι ταγμένοι ενσυνείδητα στην εξυπηρέτηση του γκουβέρνου και στις όποιες επιδιώξεις του. Για αυτούς, Σύνταγμα ,Νόμοι και δικαιοσύνη έρχονται σε δεύτερη μοίρα, μπροστά στις επιθυμίες και τις επιδιώξεις της εξουσίας. Δικαστές ανώτεροι που έγραψαν μαύρες σελίδες στην ιστορία του τομέα τους και τα ονόματα τους συνώνυμα της ίντριγκας και των μεθοδεύσεων, γίνανε παραδείγματα αποφυγής και αποστροφής για τον νομικό μας κόσμο, μα και για τον λαό. Οι αλήστου μνήμης Κόλλιας Κων/νος και Κόκκινος Βασίλειος, δύο…λαμπρά παραδείγματα επίορκων και διατεθειμένων να πράξουν ότι είναι δυνατόν προκειμένου να εξυπηρετήσουν την ανομία, τα σχέδια και τις επιδιώξεις των κρατούντων της εποχής τους, σε βάρος των πολιτικών τους αντιπάλων. Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου τότες, ο πρώτος το 1967 και πρωθυπουργός της απριλιανής χούντας, πάντα διαθέσιμος και βολικός στις επιδιώξεις της εθνικοφροσύνης της συνυφασμένης με το παρακράτος. Παρεμπιπτόντως έμεινε ο παραπάνω στα νομικά χρονικά του τόπου, ως ο ανώτατος δικαστής με τις πιο ωμές παρεμβάσεις και άμεσες απειλές κατά του τότε άσημου ανακριτή Χρ. Σαρτζετάκη ο οποίος ερευνούσε την υπόθεση δολοφονίας του Γρ. Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη το 1963. Παρεμβάσεις ξεδιάντροπες για κουκούλωμα της πολύκροτης υπόθεσης και αθώωσης των παρακρατικών και κρατικών παραγόντων που συμμετείχαν όπως αποδείχτηκε περίτρανα στο έγκλημα. Ο έτερος Καπαδόκης, ο Βασ. Κόκκινος ως αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου (1990- 1996), είναι αυτός που πρωταγωνίστησε στην παραπομπή στο ειδικό δικαστήριο του Ανδρ. Παπανδρέου με την αμέριστη βοήθεια και διακαή επιθυμία για την πολιτική εξόντωση του τότε προέδρου του ΠΑΣΟΚ, του Κων/νου Μητσοτάκη, πατρός του σημερινού πρωθυπουργού.
Σήμερα ο υιός εκείνου του Πρωθυπουργού – πρωθυπουργός και ο ίδιος – βρίσκει ανάλογης ποιότητας και ήθους δικαστές, προκειμένου να εξυπηρετήσουν σκοπιμότητες και πολιτικούς σχεδιασμούς που συνάδουν με τα προσωπικά και παραταξιακά του συμφέροντα. Κυριολεκτικά η κυβερνώσα μαφία με την βοήθεια του σημερινού εισαγγελέα του κ. Ντογιάκου Ισίδωρου, οχυρωμένη πίσω από το ακατάρριπτο στους αιώνες των αιώνων απόρρητο και τα – ποια άραγε – εθνικά συμφέροντα, κάνει τα αδύνατα – δυνατά να συσκοτίσει και τελικά να κουκουλώσει το μέγα σκάνδαλο των υποκλοπών. Δεν κρατούνε πλέον ανώτατη δικαστική αρχή και κυβέρνηση, ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα. Ώσπου φτάσαμε και στο τελευταίο νομικό επίτευγμα του μεγάλου μας δικαστή: την κατάπτυστη και περίτρανα αντισυνταγματική του γνωμοδότηση περί μη δικαιώματος των μελών της ΑΔΑΕ , να ερευνήσουν το μέγα σκάνδαλο της παραβίασης του απορρήτου των ατομικών τηλεφωνικών επικοινωνιών. Σε αντίθετη περίπτωση απειλεί με φυλάκιση όσους επιμένουν να πράξουν το καθήκον τους. Έτσι για να συνεννοούμαστε και για να καταλάβουμε μια και καλή την αποκρουστική ασχήμια, ηθική και πολιτική των ανοσιουργημάτων που συντελούνται, όταν πολιτική και δικαστική εξουσία συνωμοτούν απροσχημάτιστα σε βάρος της ίδιας της δημοκρατίας και της δίψας των συμπολιτών μας για ελευθερίες και δικαιοσύνη.
