Παρωχημένη πολιτική κουλτούρα, στάση και συμπεριφορά που δεκαετίες τώρα ταλανίζει την εγχώρια και διεθνή πολιτική σκηνή, η σχεδόν ισόβια παραμονή πολιτικών προσώπων και ιδιαιτέρως ηγετών στην καρέκλα της εξουσίας. Η ματαιοδοξία, η προσωπική τους υπόνοια που με το πέρασμα του χρόνου γίνεται πεποίθηση, οι κολακείες συνεργατών και φίλων για την αναγκαιότητα, την πάση θυσία παραμονή στο τιμόνι της πολιτικής τους συλλογικότητας ως αναντικατάστατων, όλα αυτά μαζί και με τους προσωπικούς σχεδιασμούς και τις διάφορες σκοπιμότητες , συντελούν στο αξιοθρήνητο θέαμα να εγκαταλείπουν οι περί ου ο λόγος, την καρέκλα μόνο με το ερχομό του θανάτου.
Παγιωμένη η παραπάνω νοοτροπία και συμπεριφορά και στη χώρα μας, η οποία διέπρεψε και στον τομέα αυτόν, πλην ελαχιστότατων περιπτώσεων. Την εικόνα των ισοβίως υποψήφιων βουλευτών, υπουργών, και άλλων κρατικών αξιωματούχων, την βιώνουν ανελλιπώς οι προηγούμενες και οι μεταπολεμικές γενιές, θεωρώντας την πια σαν μια κανονικότητα απαραβίαστη. Μακριά ηθελημένα , είτε και αθέλητα όλοι αυτοί που μπορεί να προσέφεραν στον πολιτικό τους φορέα και στην κοινωνία, ακόμη και να πορεύτηκαν με κάποια αξιοπρέπεια και σοβαρότητα, τότε που οι φυσικές και πνευματικές τους δυνάμεις τους το επέτρεπαν, από τον προβληματισμό ότι ο κύκλος δράσης και παρουσίας στο προσκήνιο έχει κλείσει, έχει παρέλθει. Οι ίδιοι δεν το κατανοούν και ούτε θέλουν να το κατανοήσουν και να το παραδεχτούν. Σε αυτό συμβάλλουν και οι πονηροί παρατρεχάμενοι, καιροσκόποι και εποφθαλμιούντες προσωπικά οφέλη, λιβανίζοντας δημόσια και κατ ιδίαν την μεγάλη και απαραβίαστη αξία του ηγέτη η και του στελέχους. Αξία και ικανότητες αναντικατάστατες. Ποιος δεν θυμάται τις θλιβερές εικόνες του υποβασταζόμενου κυριολεκτικά προκειμένου να σταθεί όρθιος, τον πρώην Σοβιετικό ηγέτη Μπρέζνιεφ, για να παρακολουθήσει την παρέλαση στην κόκκινη πλατεία; Τους γραμματείς των κομμουνιστικών κομμάτων και ηγέτες των χωρών του πρώην σοσιαλιστικού μπλοκ, που αντικαθίσταντο μόνο μετά θάνατον; Ακόμη και τον διασυρμό του λαοπρόβλητου ηγέτη του Πασοκ, του Α. Παπανδρέου, στα τελευταία χρόνια της ζωής του, με ευθύνη μέρους των άμεσων συνεργατών του, μα και των κοντινών του προσώπων;
Κανόνας, λοιπόν, αναμφισβήτητος μέχρι και σήμερα η άνευ όρων επίμονη παρουσία στελεχών και ηγετών έως το τέλος του βίου τους, στην καρέκλα της εξουσίας η και της μικροεξουσίας για κάποιους άλλους. Όταν μάλιστα οι σύγχρονες ανάγκες και τα προβλήματα σε κοινωνία και οικονομία απαιτούν διαφορετική αντιμετώπιση, άλλη προσέγγιση και εγρήγορση. Στοιχεία, δυνατότητες, ταλέντο και γνώση, που μπορεί να διαθέτουν άλλα νεώτερα στελέχη και μέλη, όπως και διάθεση για ανάλογη δράση, που όμως ο δρόμος για αυτούς είναι κλειστός και κατειλημμένος από τους …αναντικατάστατους. Ευτυχώς ακόμη υπάρχουν ελπίδες μα και φωνές, ιδιαίτερα στην Ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, που έρχονται να επιβεβαιώσουν την εξαίρεση στον κανόνα, αλλά και να αφήσουν παρακαταθήκες για το μέλλον. Παρακαταθήκες ελπιδοφόρες, παρακαταθήκες υποσχόμενες ότι κάτι αρχίζει να αλλάζει και οι παγιωμένες αυτές από το παρελθόν νοοτροπίες και συμπεριφορές να μείνουν παγιωμένες οριστικά στο παρελθόν, εκεί όπου ανήκουν.
«Όλα έχουν ένα τέλος και θέλω να δώσω στον διάδοχο μου τις καλύτερες δυνατές ευκαιρίες», Ποιος το λέει; Ο πρωθυπουργός της Σουηδίας επί μια οχταετία Στέφαν Λεβέν και πρόεδρος του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, ενόψει των εκλογών στη χώρα του τον Σεπτέμβρη του 2022. Αποχωρεί από την προεδρία του κόμματός του και του πρωθυπουργικού θώκου. Η αυτογνωσία, το συλλογικό κοινωνικό συμφέρον και αυτό του κόμματος του, πάνω από μικροσκοπιμότητες και προσωπικές ματαιοδοξίες. Και είναι μόνο 64 ετών.
