Είτε μας αρέσει είτε όχι, οφείλουμε να παραδεχθούμε ένα γεγονός, σε σχέση με το πώς κινούνται τα πράγματα στην Ελλάδα μας. Όλα προέρχονται από την «παρέα» και γίνονται για την «παρέα». Βασικός και απαράβατος κανόνας κοινωνικής συμπεριφοράς η «παρέα», αφού ουδείς νοείται να μην έχει την παρέα του – τα φιλαράκια του – τους κολλητούς του, με τους οποίους θα συζητήσει τα πάντα, θα αναλύσει περισσότερα από τα πάντα και θα σχεδιάσει ακόμη πιο μεγαλεπήβολα τα πάντα. Με έναν όμως όρο: η «παρέα» πάνω απ’ όλα.
Έχουμε φροντίσει δε, να έχουμε πολλών ειδών παρέες και αναλόγως του τί επιδιώκουμε. Ας δούμε κάποιες «παρέες».
Η «επαγγελματική παρέα», έχει να κάνει με τη συναναστροφή με τα πρόσωπα που δουλεύουμε μαζί. Δεν είναι και η πιο πετυχημένη μορφή «παρέας» αλλά ίσως είναι η πιο επιβεβλημένη. Συνήθως, απαρτίζεται από δύο … αντιμαχόμενες πλευρές ατόμων, αυτούς που είναι ιεραρχικά πιο πάνω από τους «υπόλοιπους» και από τους «υπόλοιπους» που θέλουν διακαώς να ανέλθουν την ιεραρχία. Στο τέλος των συναντήσεων αυτής της «παρέας» ουδείς είναι χαρούμενος, αφού η κατάσταση δεν έχει αλλάξει σε τίποτα. Δεν έχει και κάποια χάρη, δεδομένου ότι ο ένας γνωρίζει τα επαγγελματικά του άλλου και αν δεν υπάρχει μία δόση κοροϊδίας … δεν αξίζει.
Η «πονηρή παρέα», έχει να κάνει με τη συναναστροφή μεταξύ ετερόκλητων προσώπων. Εξωτερικά μοιάζει πολύ «όμορφη παρέα» αλλά η αλήθεια είναι, ότι ο ένας προσπαθεί με πονηρούς τρόπους, να καθοδηγήσει τον άλλον στο αποτέλεσμα που επιδιώκει. Είναι ο γνωστός σε όλους «πονηρούλης», ο οποίος μπορεί να γίνει και αντιληπτός αλλά επειδή ο άλλος τον έχει ανάγκη, δεν μιλάει καθόλου. Για παράδειγμα, ο «πονηρούλης» λέει στον άλλον, κάνε μου αυτό και χρησιμοποίησε τα ¨μέσα¨ σου κι εγώ σαν ανταπόδοση θα σου κάνω το άλλο. Το «αυτό», δεν έχει σημασία αν είναι νόμιμο ή παράνομο ή παράτυπο αλλά σημασία έχει, αυτό που εγώ θα κάνω για εσένα. Η πιο συνήθης ανταπόδοση των ημερών μας είναι «οι λίγες στιγμές δημοσιότητας» μέσω του επαγγέλματός σου. Κοινώς, θα σου δώσω «τα αζήτητα και μικρά», θα σου δώσω και λίγη δημοσιότητα, αλλά εσύ θα μου δώσεις κάτι πολύ μεγαλύτερο, που μόνος μου δεν μπορώ να το έχω.
Η «υποτακτική παρέα» έχει ξεκάθαρους και διακριτούς ρόλους. Υπάρχει ¨ο Ένας¨ και όλοι οι υπόλοιποι που τον ακολουθούν, τον θαυμάζουν και γενικά κάνουν ό,τι μπορούν, ώστε να πετύχουν την παραμονή τους στην «παρέα». Ο ¨Ένας¨ συνήθως έχει οικονομική δύναμη, κοινωνικές και πολιτικές γνωριμίες, ασαφές επάγγελμα – αλλά σαφή πατέρα που του κληρονόμησε περιουσία και αυτός σαν άχρηστος την σπαταλάει σε φιλοσοφίες και θεωρίες και τέλος, έχει ¨προσωπικότητα¨. Οι υπόλοιποι της «παρέας» φροντίζουν συνεχώς να τον εκθειάζουν, γιατί το μέγιστο γι’ αυτούς είναι η επαφή τους μαζί του. Επαφή, την οποία τεχνηέντως μεταπωλούν, ώστε να ηγηθούν μιας άλλης «πονηρής παρέας» – χωρίς όμως να το μάθει ο ¨Ένας¨.
Τέλος, υπάρχει «η παρέα». Η πραγματική παρέα με τους φίλους, όπου όλα λέγονται και γίνονται άδολα, όπου κυριαρχεί η αλήθεια και η αγάπη και όπου δεν περιμένει ο ένας κάτι από τον άλλον. Και δεν περιμένει, γιατί ξέρει κατά βάθος, ότι ο φίλος θα τον βοηθήσει από μόνος του, αφού ο ένας νιώθει τον άλλον. Πρέπει να επισημανθεί, ότι η συγκεκριμένη «παρέα» οδεύει σαν είδος προς εξαφάνιση, αφού οι περισσότεροι δεν αντέχουν, να έχουν φίλους. Οι «διαδικτυακοί φίλοι» δεν προσμετρώντε πουθενά, αφού δεν είναι φίλοι, δεν είναι καν γνωστοί και δεν θα σταθούν δίπλα σου, όταν το έχεις ανάγκη.
Πολλές φορές, ξεχνάμε ότι είμαστε μικρή Χώρα και κάπου οι «παρέες» θα συναντηθούν ή θα «αντιπαρατεθούν». Τότε, αρχίζουν τα προβλήματα … και στο τέλος κερδίζει η απλή «παρέα».
