του Γ. Τεκίδη
Ζούμε τον μεγαλύτερο μεταπολιτευτικά πολιτικό τραγέλαφο. Μια κυβέρνηση απροκάλυπτα και προκλητικά υπηρέτης της οικονομικής ολιγαρχίας, που έχει γραμμένο και σύνταγμα και νόμους στα παλιά της παπούτσια, που προπηλακίζει και ασχημονεί απέναντι στο περί δικαίου αίσθημα του κόσμου, που διαλύσει μεθοδικά και αέναα το εναπομείναν γλίσχρο κοινωνικό κράτος. Μια κυβέρνηση ενδεδυμένη τον δημοκρατικό μανδύα, ενεργεί, νομοθετεί, πράττει και συμπεριφέρεται με τέτοιο θράσος και ολοκληρωτικές εμμονές, ανάλογες των πρακτικών δικτατορικών καθεστώτων του περασμένου αιώνα. Η καθεστωτική διακυβέρνηση Μητσοτάκη με δεκανίκια της υπουργούς και βουλευτές οπαδούς μιας απροκάλυπτης Γκεμπελικής προπαγάνδας και συμπεριφορών εντός και εκτός κοινοβουλίου άκρως προκλητικές, διαλύει τον κοινωνικό ιστό, γκρεμίζει ελπίδες εργαζομένων και νεολαίας για ένα καλύτερο αύριο, κάνει ότι μπορεί να ακυρώσει ένα μέλλον με κοινωνική δικαιοσύνη και ισες ευκαιρίες για όλους.
Μπροστά σε αυτή την πολιτική και κοινωνική λαίλαπα, από την άλλη πλευρά αυτή της προοδευτικής πολιτικά αντιπολίτευσης, να χαμε να λέγαμε. Και το τι λένε και πως αντιδρούν, να κλαίμε. Να ζούνε σε άλλον πλανήτη, να μην κατανοούν άραγε ούτε τα στοιχειώδη. Να κάνουν ότι μπορούν, λες και ηθελημένα επιδιώκουν την μακροημέρευση του σάπιου Μητσοτακικού καθεστώτος. Γιατί τι άλλο να συμπεράνει κανείς από τον τρόπο και τις προτεραιότητες με τις οποίες πορεύονται και ενεργούν, σχεδόν σαν πρόσκαιροι μουσαφίρηδες σε αυτή τη χώρα. Την συναίνεση, τον ειλικρινή διάλογο, την επίτευξη ενός κοινού μίνιμουμ έστω προγράμματος ανακούφισης της βαριά πάσχουσας κοινωνίας, πόσες ικανότητες ,κουράγιο και θάρρος απαιτείται, ώστε να υπερβούν τα κομματικά σύνορα, τον άκρατο πολιτικό εγωισμό, τις προσωπικές φιλοδοξίες και να καταλήξουν σε μια κοινή πολιτική συμπόρευση για την ανατροπή της ακροδεξιάς σημερινής φαυλοκρατίας και των μεγάλων αδιέξοδων που δημιούργησε. Να αγνοούν την διακαή επιθυμία του αισθητά μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας, ότι η λύση και το γκρέμισμα της Μητσοτακικής δεσποτοκρατίας και όλων όσων την στηρίζουν, δεν είναι υπόθεση πια μιας μονοκομματικής κυβέρνησης, μήτε κάποιου Θεόσταλτου σωτήρα, αλλά η συσπείρωση των δυνάμεων της κεντροαριστεράς, της οικολογίας και άλλων δημοκρατικών συλλογικοτήτων μαζί με το μεγάλο δημοκρατικό κομμάτι του λαού μας, ώστε τα λόγια, οι πολιτικές θέσεις και το λυτρωτικό για την κοινωνία κυβερνητικό πρόγραμμα, να γίνουν πράξη.
Η υπέρβαση, κομματική, πολιτική, ακόμη και η προσωπική των πολιτικών ηγεσιών της κατακερματισμένης σήμερα Αριστεράς και όλης της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, είναι σήμερα, τώρα, το μεγάλο ζητούμενο. Είναι αυτό που ζητά η κοινωνία , ο κόσμος της εργασίας, μα και της ανεργίας, της φτώχιας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Τον ακούνε άραγε οι περί ου ο λόγος η άλλα λόγια να αγαπιόμαστε;
ΥΓ Μέχρι στιγμής τουλάχιστον κατά γενική ομολογία ,ευήκοον ους, στο παραπάνω παλλαϊκό αίτημα, έστησε ο Σύριζα-ΠΣ. Με συγκεκριμένες προτάσεις και κάλεσμα στις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, εντός και εκτός κοινοβουλίου για συμπόρευση και συνεργασία, προς απελευθέρωση της κοινωνίας από τα Μητσοτακικά δεσμά. Προς το παρόν οι άλλοι σφυρίζουν αδιάφορα.
