Πολύ κουβέντα και συζήτηση τις τελευταίες μέρες σε εφημερίδες, ραδιόφωνο και sits, με αφορμή την επίσκεψη και φωτογράφηση της Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Σακελλαροπούλου στον περιβόητο φράχτη στο Έβρο. Μέσα σε αυτό το χαμό από αναλύσεις, στοχασμούς, την υφέρπουσα μελαγχολία και απογοήτευση από ένα μέρος των αρθρογράφων που απογοητευμένοι για την συμβολική ταύτιση της κ. Προέδρου με την ακροδεξιά κυβερνητική πολιτική αντιμετώπισης του προσφυγικού, δεν κρύβουν την δυσανασχέτησή τους για την πρωτοβουλία της αυτή. Μάλιστα αρκετοί θυμήθηκαν και την πολιτική της διαδρομή και στάση, έστω και νεανική – μέλος της νεολαίας Ρήγας Φεραίος – τότε που θεωρούνταν αμάρτημα καθοσιώσεως σε μεγάλη μερίδα της νεολαίας η μη συμμετοχή και δράση σε πολιτικές νεολαίες όπως η ΚΝΕ, ο Ρήγας, η νεολαία ΠΑΣΟΚ και άλλες του εξωκοινοβουλευτικού και αντιεξουσιαστικού χώρου. Τότε στην εποχή της πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης, του ενθουσιασμού για την ρήξη και την ανατροπή, την εποχή που ο νεολαίος σκεφτόταν δυο και τρείς φορές για να δηλώσει τις συντηρητικές η και δεξιές απόψεις του, νοιώθοντας γι αυτές μειονεκτικά και αμήχανα στη παρέα του.
Μάλλον για την συγκεκριμένη πρωτοβουλία της Προέδρου πολύς ντόρος, αν όχι για το τίποτα, τουλάχιστον για την υπερβολική σημασία που της δόθηκε. Ξεχνάμε όλοι ότι δεν είναι δυνατόν κανείς να αφαιρέσει το δικαίωμα σε κάποιον να αναθεωρήσει, ακόμη και να ακυρώσει θέσεις, απόψεις και πεποιθήσεις του παρελθόντος, καταλήγοντας στο παρόν σε πιο μετριοπαθείς η και προωθημένες. Δεν μπορεί να είναι για όλους συνοδευτικό μέχρι το τέλος του βίου το πολιτικό τους παρελθόν το διανθισμένο πιθανόν και με ιδέες , θέσεις και αξίες για τις οποίες υπήρξε και αξιόλογη πολιτική δράση. Το ζήτημα της υστεροφημίας και η γραφή των ύστερων του καθενός, είναι αποκλειστικό θέμα και αναφαίρετο δικαίωμα δικό του, είτε είναι δημόσιο πρόσωπο, είτε όχι. Η κ. Σακελλαροπούλου υπήρξε επιλογή του σημερινού πρωθυπουργού του οποίου τις πολιτικές προτεραιότητες και θέσεις δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν γνώριζε. Η σημερινή κυβέρνηση είχε προϊδεάσει προ πολλού έστω και με μισόλογα για το ποια πολιτική θα ακολουθούσε όχι μόνο στο προσφυγικό αλλά και στα υπόλοιπα σημαντικά και μη ζητήματα, άλλο αν ξεπέρασε με τα πεπραγμένα της και την πιο νοσηρή και απαισιόδοξη φαντασία. Η υιοθέτηση της ακροδεξιάς ατζέντας από τον Κυριάκο δεν είναι χθεσινό συμβάν. Οι επαναπροωθήσεις προσφύγων στο Αιγαίο με τρόπο που μας γυρνά σε ημιάγριες εποχές και έχουν κάνει δακτυλοδεικτούμενη και καταγέλαστη τη χώρα μας διεθνώς δεν είναι κάποιο μυστικό και η κ. Πρόεδρος το γνωρίζει πολύ καλά. Από την πλευρά της όλο αυτό το διάστημα δεν υπήρξε κάποια αντίδραση έστω και συμβολική.
Αυτή η στάση και στο προσφυγικό και η φωτογράφηση στο σωτήριο από τον…σατανά εισβολέα, φράχτη, αυτόν που θα μολύνει με την παρουσία του η και το πέρασμα του τα άγια της πατρίδας μας, δείχνει την πλήρη ταύτιση, συμφωνία και συμπόρευση με την κυβερνητική πολιτική και αυτό είναι δικαίωμα της, απαράγραπτο. Όπως δικαίωμα και της κοινωνίας και του δημοσιογραφικού κόσμου είναι να κρίνουν τον όχι ευκαταφρόνητο συμβολισμό που γέννησε η πρωτοβουλία της.
Τίποτα όμως δεν είναι ανερμήνευτο και τίποτα δεν δικαιολογεί την υπερβολή των αποριών για το συγκεκριμένο γεγονός, όσο υψηλό και σοβαρό συμβολισμό κι αν περιέχει. Η αποτίμηση της στάσης και συμπεριφοράς ακόμη και του πρώτου πολιτειακού παράγοντα της χώρας, πρέπει να είναι νηφάλια και να αποδίδει τα του Καίσαρος τω Καίσαρα. Ποιος λησμονά τον αντίκτυπο και τον σάλο που προκλήθηκε το 1989 με την υποψηφιότητα του Μάρκου Βαφειάδη στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του Πασοκ. Την ταραχή και τα «εγκεφαλικά» που προκάλεσε στο χώρο της κομμουνιστικής αριστεράς εκείνη η υποψηφιότητα. Ποιος; Ο Μάρκος ο αρχηγός του Δημοκρατικού στρατού, το ίνδαλμα και η αναφορά μιας ολόκληρης γενιάς και των κατοπινών της, υποψήφιος με τους ρεφορμιστές της Σοσιαλδημοκρατίας. Πόσοι μπήκαν στην διαδικασία να αναρωτηθούν γιατί το έκανε, τι ήταν αυτό που τον οδήγησε την συγκεκριμένη περίοδο σε μια τέτοια απόφαση. Αν αναθεώρησε πτυχές αυτών που πίστευε, αν οδηγήθηκε σε διαφορετικά πολιτικά συμπεράσματα από αυτά του παρελθόντος, μετά και τα πολύχρονα βιώματα του στην τότε ΕΣΣΔ.
Μάλλον ελάχιστοι.
