Τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στο Καπιτώλιο στις ΗΠΑ, αντανακλούν τις οξυμένες ενδοαστικές αντιθέσεις που είναι σε εξέλιξη, για το ποιο τμήμα του κεφαλαίου θα πριμοδοτηθεί ποικιλόμορφα από το αστικό κράτος, σε συνθήκες αναιμικής ανάκαμψης και επερχόμενης κρίσης της καπιταλιστικής οικονομίας.
Θα ήταν λάθος πίσω από τις ορδές των διαφόρων φασιστικών – ναζιστικών ομάδων, ρατσιστικών συμμοριών, συνωμοσιολογικών οργανώσεων και πατριδοκάπηλων ενώσεων που παρέλασαν στο Καπιτώλιο, να μην δούμε τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα που συγκρούονται, με έναν ανταγωνισμό που ανακατατάσσει δυνάμεις στο πεδίο της οικονομίας, με άλλους να προχωρούν μπροστά και άλλοι να μένουν πίσω στην κούρσα για την μεγιστοποίηση των κερδών τους.
Αυτές οι αντιθέσεις άρχισαν να γίνονται πιο έκδηλες στις ΗΠΑ με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης το 2007 με παραδοσιακές βιομηχανίες όπως οι αυτοκινητοβιομηχανίες να χάνουν έδαφος στις αγορές και στον ανταγωνισμό ζητώντας περισσότερα μέτρα στήριξης και χρηματοδοτήσεις από το κράτος.
Πολλές τέτοιες βιομηχανίες όπως και σε άλλους κλάδους πχ εταιρίες πετρελαιοειδών ανέστειλαν ή σταμάτησαν τις λειτουργίες τους με τους εργαζόμενους να πληρώνουν το τίμημα με ανεργία πέφτοντας θύματα της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας.
Σε αυτές τις συνθήκες κρίσεις, ανταγωνισμών και αδιεξόδων του συστήματος αναδείχτηκε στην κεντρική πολιτική σκηνή των ΗΠΑ ο Τράμπ όντας ο ίδιος δισεκατομμυριούχος μεγαλοκαπιταλιστής.
Στόχος να εκφράσει δυσαρεστημένα τμήματα του κεφαλαίου, που σήμερα αποκηρύσσουν την «αγιοποίηση» της «ελεύθερης» κίνησης κεφαλαίων χωρίς περιορισμούς σε παγκόσμια κλίμακα, που μέχρι χθες πίνανε νερό στο όνομα της, ψάχνοντας την θαλπωρή του κράτους με προστατευτικά μέτρα και για ενέσεις τόνωσης τους με δισεκατομμύρια.
Αυτά τα συμφέροντα εκφράζει ο Τράμπ σήμερα στις ΗΠΑ ντύνοντας την πολιτική του με πατριωτικές κορώνες και συνομωσίες για να κερδίσει ερείσματα μέσα στο λαό που είναι αντιμέτωπος με το φάσμα της ανασφάλειας και αβεβαιότητας που κυριαρχεί σε εκατομμύρια Αμερικανούς και κυρίως σε κοινωνικά στρώματα της μεσαίας τάξης.
Ο ενδοαστικός ανταγωνισμός και οι μονοπωλιακές αντιπαραθέσεις δεν αφορούν τα λαϊκά συμφέροντα που έχουν για συνταγή την κατεδάφιση των λαϊκών – κοινωνικών – μισθολογικών – ασφαλιστικών δικαιωμάτων με τον δείκτη της φτώχειας να αυξάνεται και τις ανισότητες να μεγαλώνουν.
Αυτά τα αποτέλεσμα έφεραν οι πολιτικές διαχείρισης από την σκοπιά του συστήματος (Ρεπουμπλικάνων, Δημοκρατικών) που πάτησαν πάνω στον λαό για να δώσουν διέξοδο στα συσσωρευμένα κεφάλαια που απαξιωνόταν και να συνεχίσει απρόσκοπτα η καπιταλιστική κερδοφορία με στόχο να μην χαθεί η πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ στην διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα.
Η περίφημη «δημοκρατία» των ΗΠΑ δεν είναι τίποτα άλλο από την δικτατορία του κεφαλαίου που είδε ένα από τα κακομαθημένα παιδιά του σε άτακτες συμπεριφορές και να ουρλιάζει με άναρθρες κραυγές για να γίνει το δικό του.
Το μακιγιάρισμα του αντισυστημικού Τράμπ που τα «βάζει» με το κατεστημένο είναι απαραίτητο στην επίπλαστη εικόνα που θέλει να δείχνει, όπου η πολιτική αντικαθίσταται με τον λαϊκισμό και την δημαγωγία.
Ο Τραμπ στόχευσε στο συναίσθημα για να χαλιναγωγήσει με ψευδαισθήσεις και αυταπάτες την υπόβοσκα ανασφάλεια του Αμερικάνικου λαού.
Σε κάθε περίπτωση η λαϊκή αγανάκτηση έπρεπε να ενσωματωθεί στα όρια του συστήματος, χωρίς να αμφισβητείται η οικονομική βάση και η πολιτική του διαχείριση, που είναι η μήτρα όλων των δεινών των λαϊκών προβλημάτων.
Σε αυτή την στρατηγική νομιμοποιείται και η φασιστική δράση που δρα αποπροσανατολιστικά με ψευτοπατριωτικά λογύδρια και ψευδεπίγραφα συνθήματα που φαντάζουν αντισυστημικά.
Τέτοια παραδείγματα έχουμε και στην χώρα μας όπου ο φασισμός δρα με την ανοχή του συστήματος και της ΕΕ έχοντας για ιδεολογία της την ανιστόρητη και αντιεπιστημονική θεωρία των 2 άκρων που προβάλλει για να υπονομεύσει την ταξική πάλη και την πρωτοπόρα – ριζοσπαστική δράση.
Δεν είναι τυχαίο ότι συμπαθούντες του Τράμπ στην χώρα μας θα βρεις σε φασιστικά μορφώματα με πρώτη και καλύτερη την «χρυσή αυγή» αλλά και σε μικρότερα σχήματα εθνικιστικών και πατριδοκάπηλων οργανώσεων.
Αυτό που είδαμε στις ΗΠΑ είναι ο καπιταλισμός σε παρακμή και σήψη, το απαύγασμα όλων των αντιθέσεων και αντιφάσεων που διαπερνούν την αμερικανική κοινωνία που ήρθαν στην επιφάνεια και ξεσπούν με βίαιο τρόπο.
Είναι η «κανονικότητα» που πηγάζει από τις νομοτέλειες της καπιταλιστικής οικονομίας που οξύνει την βασική αντίθεση ανάμεσα στην κοινωνικοποιημένη παραγωγή και την ατομική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της με σκοπό το κέρδος.
Η κάλπικη δημοκρατία τους, η αστική δημοκρατία αυτές τις αντιθέσεις θέλει να κρύψει και να διαχειριστεί που βαθαίνουν και οδηγούν σε κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα.
Είτε με Δημοκρατικούς είτε με Ρεπουμπλικάνους είτε με σοσιαλδημοκράτες είτε με φιλελεύθερους οι λαοί θα γεύονται την βαρβαρότητα του καπιταλισμού που δεν έχει να δώσει τίποτα πλέον θετικό παρά μόνο φτώχεια, πολέμους, κρίσεις, πρόσφυγες, ανασφάλεια και αβεβαιότητα.
Σαββίδης Παναγιώτης
