Ήταν, δυστυχώς, θέμα χρόνου η επιβεβαίωση σε όσα έγραφα αναφορικά με τους εμπρησμούς και την απαραίτητη, αλλά όχι και υπαρκτή, πρόβλεψη και λήψη μέτρων εκ μέρους των αρμοδίων. Δεν απαιτούνται ¨μαντικά¨ χαρίσματα σε αυτή τη Χώρα, για να μπορέσεις να διακρίνεις τα κακώς κείμενα και να διαβλέψεις τις συνέπειες, το μέγεθος των οποίων απλώς διαφέρει. Απαιτείται μία αντικειμενική άποψη της καθημερινότητας σε συνδυασμό με την ιδία γνώση προσώπων και καταστάσεων. Κοινώς, δεν μπορείς να είσαι κρυμμένος στον γυάλινο πύργο σου, να ακούς τους κόλακες περί της εξαιρετικής πορείας των πραγμάτων και να μην έχεις επαφή με την κοινωνία και τα θέματα που την απασχολούν.
Η Ελλάδα μας βιώνει μία πραγματική καταστροφή από τις φωτιές αλλά για ακόμη μία φορά, μοιάζει … ξαφνιασμένη! Από τι άραγε; Από την τεράστια έκταση των καμένων; Από την οικολογική καταστροφή; Από την καταστροφή των περιουσιών; Από το αύριο των πυρόπληκτων που είναι άμεσα συνδεδεμένο με την καμένη γη; Από την όποια ανεπάρκεια των εμπλεκομένων μηχανισμών;
Όλα αυτά ήταν γνωστά και πριν την καταστροφή. Όλα αυτά είχαν επισημανθεί εγκαίρως ή, τουλάχιστον, όφειλαν να είχαν επισημανθεί από τους αρμόδιους. Όλα αυτά έπρεπε, να έχουν τα αντίστοιχα μέσα για την ορθή και έγκαιρη αντιμετώπισή τους.
Στην πράξη αποδείχτηκε, ότι σε κεντρικό επίπεδο δεν κατέστη δυνατό, να αντιμετωπιστεί η πύρινη λαίλαπα ως προς τις καταστροφές που προκλήθηκαν. Σε κεντρικό επίπεδο έγινε μόνο χρήση ή κατάχρηση του φαινομένου της προ απομάκρυνσης των πολιτών από τις εστίες τους, με νωπές, προφανώς, τις μνήμες από το Μάτι και την εκατόμβη των ανθρώπων που έχασαν τις ζωές τους. Δεν θέλω να πιστεύω για αμιγώς πολιτικούς λόγους, γιατί δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε ελαφρά τη καρδία τον οιονδήποτε για απανθρωπιά. Και, σε κάθε περίπτωση, είναι μεγάλο κέρδος, ότι δεν υπήρξε ανθρώπινη απώλεια.
Η έκρηξη οργής και η αγανάκτηση του κόσμου που επλήγη από τις πυρκαγιές, είναι αναμενόμενη και φυσιολογική. Στη Χώρα μας ένα από τα πιο Ιερά που έχουμε, είναι οι Εστίες μας – τα σπίτια μας, τα οποία ειδικά στην επαρχία είναι αυτά που μας συνδέουν κατευθείαν με τους προγόνους μας και το παρελθόν μας. Και το κάθε δικό μας οικογενειακό παρελθόν είναι αυτό, που σε σύνολο δημιούργησε το παρελθόν αυτής της Χώρας.
Το επόμενο εύλογο ερώτημα είναι, το ποιος φταίει για την κατάσταση αυτή; Ένα ερώτημα, που το συναντάμε όλο και πιο συχνά, αφού ως πολίτες γινόμαστε τακτικά αποδέκτες εσφαλμένων χειρισμών του Δημοσίου τομέα και των εκάστοτε πολιτικών προϊσταμένων του. Η εύκολη απάντηση των ημερών είναι ο Πρωθυπουργός. Θα την δεχτώ ως απάντηση, με κάποιες προϋποθέσεις: ο Πρωθυπουργός έδωσε εντολή, να μην καθαριστούν τα δάση; ο Πρωθυπουργός έδωσε εντολή, να μην ανοίξουν έγκαιρα τα Δασαρχεία αντιπυρικές ζώνες; ο Πρωθυπουργός είναι μόνος του και Υπουργός των πάντων ή έχει Υπουργούς σαν αρμόδιους ανά τομέα; ο Πρωθυπουργός έκρυψε τα πτητικά μέσα ή τα καθοδήγησε, ως προς το που θα κατευθυνθούν; ο Πρωθυπουργός έχει κάποιο κέρδος από την καταστροφή των περιουσιών; Αν κάποιος έχει αποδείξεις για όλα αυτά, τότε έχουμε ανακαλύψει τον υπεύθυνο. Αν δεν έχει αποδείξεις, τότε ας παραμείνουμε στη δικαιολογημένη οργή των πληγέντων.
Η αλήθεια είναι, ότι ο Πρωθυπουργός ευθύνεται για ένα πράγμα: για την επιλογή των προσώπων που απαρτίζουν την Κυβέρνηση και κατ’ επέκταση τα ανώτατα κλιμάκια του ευρύτερου δημοσίου τομέα. Αν τα πρόσωπα αυτά αποδειχτούν μικρότερα των περιστάσεων, έχει την ιδιαίτερη υποχρέωση, να τα αποπέμψει άμεσα και δημοσίως να τα υποχρεώσει, να απολογηθούν. Η «συγνώμη» είναι μία μικρή λέξη αλλά εμπεριέχει πολλά ηθικά στοιχεία. Και ο λαός έχει ηθική ανάγκη από την συγνώμη του κάθε υπεύθυνου. Περισσότερο μάλιστα, όταν ανυψώθηκε σε τεράστια επίπεδα η ίδια η ηθική των πολιτών, με την άμεση αλληλεγγύη που επέδειξαν στον συνάνθρωπο τις δύσκολες ώρες της φωτιάς, όπου χωρίς κάποιος να σκεφτεί τον εαυτό του, έτρεχε με άμεσο δικό του κίνδυνο, για να βοηθήσει στο σπίτι ή στο χωράφι του γείτονα. Και οφείλει ο Πρωθυπουργός, δημοσίως να αναγνωρίσει αυτή την συνεισφορά των νέων ανθρώπων, που είναι οι ίδιοι που διασκεδάζουν, οι ίδιοι που εξοργίζονται και οι ίδιοι που μέσα μας όλοι τους ζηλεύουμε. Αυτοί οι νέοι, είναι το κέρδος μας από την καταστροφή, όχι γιατί αυτοί άλλαξαν σε κάτι αλλά γιατί εμείς τώρα τους διακρίναμε.
