Και ήρθε ξανά η Άνοιξη, η εποχή της ανθοφορίας, της ελπίδας, της Ανάστασης και Ανάτασης της ψυχής και ντύθηκε η γη μια πανδαισία χρωμάτων αναδύοντας μοναδικό άρωμα. Κι εγώ βρέθηκα ξανά στα πάτρια εδάφη μέσα στη Μ. Εβδομάδα και η μυρωδιά του λεμονανθού, του τριαντάφυλλου και του γιασεμιού ξύπνησε θύμησες των παιδικών μου χρόνων. Χρόνια ανέμελα, όταν ένα βιβλίο, μια φέτα καρπούζι ή ένα τσαμπί σταφύλι ήταν αρκετά, για να συνθέσουν το χαμόγελο στα χείλη. Έμεινα στην αυλή με το σακίδιο στην πλάτη να κοιτώ τα μενεξεδένια χρώματα της Δύσης, περιμένοντας να βγει έξω η γιαγιά μου να με καλωσορίσει. Μάταια περίμενα, τα πέντε λεπτά μου φάνηκαν ώρα και ακούστηκε η φωνή του πατέρα : «καλώς ήρθες, μην στέκεσαι έξω, έλα μέσα». Αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε και η μάνα έστρωσε το τραπέζι. Βραστή πατάτα, ελιές, ψωμί και σαλάτα μαρούλι. Μ. Πέμπτη, κυριάρχησε σιωπή, μια σιωπή που μιλούσε και ηχούσε εκκωφαντικά στα αυτιά μου. Η γιαγιά και ο παππούς δεν ήταν εδώ, όλα είχαν αλλάξει, όπως η μουριά που δεν υπήρχε πια να μας ταΐζει μούρα και να μας χαρίζει τον ίσκιο της τους καλοκαιρινούς μήνες. Δεν ήταν εδώ για ένα ακόμα Πάσχα πρόσωπα αγαπημένα, πρόσωπα που θα ζούνε για πάντα στην αιώνια διαδρομή του θανάτου, προσδοκώντας Ανάσταση νεκρών και επί γης Ειρήνη. Κι εκεί, στο πιο γλυκό όνειρο ότι έγινα ξανά παιδάκι, με ξύπνησε ένα απαλό φιλάκι στο μάγουλο και η φωνούλα του μικρού Αναστάση, που περίμενε να σηκωθώ να παίξουμε σκάκι. Καλό Πάσχα !
Άριστέα Κοντόζογλου
