Η εικαστικός Βασιλική Λευκαδίτη μας κέντρισε το ενδιαφέρον μέσα από τις ιστορίες της, όπου οι λέξεις αποκτούν μορφή, εικόνες, με την δύναμη της κόκκινης κλωστής απ’ τα χέρια της ίδιας, κεντώντας τες με τη μοναδικότητα που την χαρακτηρίζει.
Την ευχαριστούμε από καρδιάς για την άμεση ανταπόκριση στην υλοποίηση της συνέντευξης που ακολουθεί!
1) Πότε ήρθε η απάντηση στο ερώτημα που θέσατε κάποια στιγμή στον εαυτό σας «γιατί ζωγραφίζω…»;
Όταν ήμουν παιδί ζωγράφιζα γιατί μου άρεσε. Στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών φοίτησα για να μάθω να ζωγραφίζω. Ως απόφοιτη άρχισα να ψάχνω για βαθύτερα νοήματα. Τα γιατί μαζεύτηκαν πολλά. Στο να βρω το δρόμο μου με βοήθησε πολύ η εκ νέου φοίτηση στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών Ψηφιακές Μορφές Τέχνης. Και τέλος αφού τα ανέλυσα όλα ή σχεδόν όλα, έτσι για να μη χάνεται η μαγεία, ξαναήρθα στο αρχικό σημείο εκκίνησης. Το βαθύτερο νόημα βρίσκεται στην επιφάνεια! Είμαι εικαστικός. Δεν μπορώ παρά να δημιουργώ. Μου αρέσει να πλάθω καινούριες μορφές και όταν τα πλάσματα αυτά λένε ιστορίες που τις ακούν οι άλλοι ανακουφίζομαι γιατί τότε μπαίνω σε διάλογο και τότε υπάρχει συνέχεια.
2) Αντί πινέλων, ζωγραφίζετε πάνω σε ύφασμα με βελόνα… Μιλήστε μας γι’ αυτό.
Η ραπτομηχανή της μητέρας μου ήταν για εμένα ένα πολύ γοητευτικό αλλά απαγορευμένο παιχνίδι. Κάποια στιγμή, στη ενήλικη ζωή μου πια, αγόρασα ένα τέτοιο και άρχισα να παίζω. Η μητέρα μου είχε αγοράσει τη δική της ως αναγκαίο προικώο. Μάλιστα είχε θρέψει μεταξοσκώληκες, είχε παράγει μετάξι και το είχε πουλήσει ώστε να έχει τα χρήματα που απαιτούνταν. Εγώ αγόρασα τη ραπτομηχανή μου με το μισθό της δασκάλας εικαστικών. Κάπως έτσι σκυμμένη να κεντώ άρχισα να συνομιλώ με τη μάνα, τη γιαγιά, την κλωστή, τη βελόνα, τις υφαντές μάλλινες κουβέρτες και τα παραδοσιακά κεντήματα φτάνοντας πολύ πίσω, στα Παναθήναια και το πέπλο της Αθηνάς. Μέσα από αυτές τις συνομιλίες με τα περασμένα προσπαθώ να ορίσω το σήμερα, τη θέση μου ως γυναίκα, εικαστικός, μητέρα, κόρη, σύντροφος.
3) Παρατηρώντας κανείς τα έργα σας διακρίνει ότι τα «ζωγραφίζετε» μόνο με κόκκινη κλωστή. Γιατί;
Όταν άρχισα να κεντώ πάνω σε κάμποτο διάλεξα την κόκκινη κλωστή για να έχω την πιο λαμπερή αντίθεση. Άρχιζα μια καινούρια δουλειά και μου πήρε αρκετό καιρό να καταλάβω τι άλλο αντιπροσώπευε. Το κόκκινο χρώμα μπορεί να είναι πληγή, μπορεί να είναι έμμηνος ρύση, μπορεί να είναι γέννα αλλά και ελληνική παράδοση. Το κόκκινο είναι το χρώμα του πάθους.
4) Σε μια συνομιλία μας μου είχατε πει: «Δεν κεντώ για να διακοσμήσω αλλά για να πω ιστορίες…». Από πού πηγάζει η εσωτερική σας ανάγκη να εκφράζεστε με αυτό τον τρόπο;
Ίσως θέλω να αναβιώσω ποιότητες που χάνονται καθώς η δια ζώσης ανθρώπινη επαφή αντικαθίσταται από την επαφή με την οθόνη.
5) Πώς συνδέεται η δική σας τέχνη και τεχνική με τις προηγούμενες γενιές;
Η κλωστή και η πράξη του κεντήματος στη συλλογική μνήμη συνδέεται με τη μητέρα και τη γιαγιά. Βλέποντας ένα κέντημα δεν μπορείς παρά να έρθεις σε επαφή με ένα νήμα διαγενεακό, μητρικό. Φτάνεις στην Εύα, τον πυρήνα της μητρικής γενεαλογίας. Η κόκκινη κλωστή γίνεται σχοινί που σε τραβά σε κάτι βαθύ αλλά και συνάμα σύγχρονο και διαχρονικό. Ακόμα κι αν κανείς έχει ξεχαστεί σε καριέρες και εξουσίες τον τραβά στο εσωτερικό, τον φέρνει σε επαφή με τη ρίζα. Κάθεσαι και παρατηρείς ένα έργο από μάζες κόκκινης κεντημένης κλωστής και δυσκολεύεσαι να προχωρήσεις και φορτίζεσαι. Επιστρέφεις, γειώνεσαι σε πράγματα που μπορείς να επιστρέφεις πάντα. Ο φιλόξενος χώρος. Η αγάπη εξαιτίας της οποίας υπάρχω. Επιστρέφεις στο στοιχειώδες του αυτονόητου το οποίο έχεις ξεχάσει.
6) Έχετε κάποιο μότο στην ζωή σας;
Αλήθεια. Προσπαθώ να κινούμαι όσο πιο κοντά στην αλήθεια μπορώ. Μόνο έτσι μπορώ να βρίσκω τις άκρες του νήματος και να τις τραβώ και να τις ξεδιπλώνω.
7) Τι επιθυμείτε για το 2022;
Ηρεμία! Να ξανάρθει τάξη στη ζωή μας! Όχι Άλλες κρούσεις!
Λίγα λόγια για την Βασιλική Λευκαδίτη:
Η Βασιλική Λευκαδίτη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1974. Σπούδασε Ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και «Ψηφιακές μορφές Τέχνης» στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών της ίδιας σχολής (2009). Εργάζεται ως εικαστικός, εκπαιδεύτρια στην Μονάδα Αποκατάστασης Ψυχικά ασθενών του ΕΚΠΑ. Έχει εκθέσει στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Τον Απρίλη του 2021 πραγματοποίησε την ατομική έκθεση «Κεντρίζοντας με το άλικο» στη «Γκαλερί 7» με την οποία διατηρεί μόνιμη συνεργασία.
Αριστέα Κοντόζογλου
Δημοσιογράφος
