Το εμπόριο στην Ευρώπη εξαρτούνταν πάντα από τις ναυτιλιακές οδούς. Τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, η ευρωπαϊκή νομοθεσία είχε κεντρικό ρόλο στην προώθηση της ανάπτυξης γρήγορης, αποτελεσματικής και δίκαιης ευρωπαϊκής ναυτιλίας. Σήμερα, οι θαλάσσιες μεταφορές παραμένουν στο επίκεντρο του εμπορίου της ΕΕ και το Κοινοβούλιο ζητά να επιτύχουν ουδέτερο ισοζύγιο διοξειδίου του άνθρακα έως το 2050.
Απομαγνητοφώνηση:
Η ΕΕ συνέβαλε στη διαμόρφωση μιας καθαρότερης, ασφαλέστερης και δικαιότερης ευρωπαϊκής ναυτιλίας. Το 1986, εδραιώθηκαν ίσοι όροι ανταγωνισμού για τις ναυτιλιακές εταιρείες χάρη στην ευρωπαϊκή νομοθεσία. Αφαίρεσε τα εμπόδια για τους μεταφορείς, αντιμετώπισε τον προστατευτισμό από χώρες εκτός της ΕΕ και διαμόρφωσε δικαιότερες τιμές. Περαιτέρω ελευθέρωση στις αγορές μεταφορών εμπορευμάτων και επιβατών επήλθε το 1992, με λιγότερο αυστηρούς κανόνες για την αγορά μικρών αποστάσεων. Αυτό έδωσε τη δυνατότητα στις εταιρείες από μια χώρα της Ένωσης για ναυτιλιακές μεταφορές μεταξύ των λιμανιών ενός άλλου κράτους μέλους. Στην αλλαγή της χιλιετίας, όχι μία αλλά δύο καταστροφές συνέβησαν, οι οποίες θα διαμόρφωναν τη ναυτιλιακή νομοθεσία της ΕΕ. Το 1999, το πετρελαιοφόρο Erika βυθίστηκε κοντά στη Γαλλία. Το Prestige, ένα άλλο δεξαμενόπλοιο γεμάτο με βαρύ πετρέλαιο, βυθίστηκε κοντά στην Ισπανία τρία χρόνια αργότερα. Οι περιβαλλοντικές καταστροφές οδήγησαν στη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Οργανισμού για την Ασφάλεια στη Θάλασσα και σε καλύτερη αποζημίωση για τα θύματα πετρελαιοκηλίδων. «Η λύση που προτείνουμε είναι η συμπλήρωση των υφιστάμενων κεφαλαίων με τη δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Ταμείου, που θα χρηματοδοτείται από τις εταιρείες πετρελαίου και θα προσφέρει στα θύματα γρήγορη αποζημίωση ύψους έως και 1 δις ευρώ.» Αυτή η νομοθεσία περιελάμβανε την εισαγωγή ανθεκτικότερου κύτους για τα δεξαμενόπλοια, αυστηρότερες υποχρεωτικές επιθεωρήσεις, απαγόρευση επικίνδυνων πλοίων από τα λιμάνια της ΕΕ και καταγραφή στοιχείων από μαύρα κουτιά. Το Κοινοβούλιο υποστήριξε κανόνες καθιστώντας τη ναυτιλία ακόμη πιο ασφαλή το 2003, ενισχύοντας τα πρότυπα τόσο για τις επιβατικές όσο και για τις εμπορευματικές μεταφορές, προστατεύοντας καλύτερα τον άνθρωπο και το περιβάλλον από ατυχήματα και περιστατικά αμέλειας. «Ωστόσο, η προστασία των θαλασσών πρέπει να γίνεται κατανοητή λαμβάνοντας υπόψη, όχι μόνο την τρομοκρατική απειλή, αλλά και προληπτικά μέτρα που είναι απαραίτητα για την αντιμετώπιση κάθε κινδύνου.» Το 2005, καθώς οι δρόμοι της Ευρώπης γέμιζαν ολοένα και περισσότερο με φορτηγά, το Κοινοβούλιο ζήτησε τη θαλάσσια μεταφορά μικρών αποστάσεων ως εναλλακτική των οδικών μεταφορών. Στη συνέχεια, υποστήριξε τη σταδιακή μείωση του τοξικού θείου στα καύσιμα των πλοίων το 2012 στο πλαίσιο της προσπάθειας διάσωσης ζωών και της διαμόρφωσης μιας καθαρότερης ναυτιλιακής βιομηχανίας. «Όλοι γνωρίζουμε ότι το θείο είναι επικίνδυνο για το περιβάλλον. Υπάρχουν περίπου 50.000 πρόωροι θάνατοι που μπορούν να αποδοθούν σε αυτές τις εκπομπές από σκάφη.» Σήμερα, η ναυτιλία εξακολουθεί να αντιπροσωπεύει περίπου το 2,5% των παγκόσμιων εκπομπών αερίων θερμοκηπίου. Το Κοινοβούλιο ζητά κλιματικά ουδέτερες θαλάσσιες μεταφορές στην ΕΕ έως το 2050, με καθαρά λιμάνια, σταδιακή κατάργηση του βαρέως πετρελαίου και περισσότερη έρευνα σε πράσινες τεχνολογίες και καύσιμα.
