Ο Νικόλας Θεόφιλος Τσιρώνης είναι ένας 18χρονος κινηματογραφιστής από την Ελλάδα. Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Πρόσφατα συμμετείχε με πλήρη υποτροφία στο Prodigy Camp (Η.Π.Α.), όπου επιλέγονται 20 από τους κορυφαίους νέους κινηματογραφιστές στον κόσμο κάτω των 18 ετών. Κατά τη διάρκεια της συμμετοχής του, δημιούργησε μια ταινία μικρού μήκους σε συνεργασία με τον Leo Pfeifer και μια ομάδα παραγωγής που αποτελούνταν τόσο από επαγγελματίες του χώρου όσο και από ανερχόμενους δημιουργούς. Η ταινία αυτή λέγεται “Bytes Away From Home” και θα έχει την ελληνική της πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων.
Ο Νικόλας έχει σκηνοθετήσει τέσσερις ταινίες μικρού μήκους, δύο εκ των οποίων προβλήθηκαν σε κινηματογράφους στην Times Square, στο πλαίσιο του All-American High School Film Festival με τη μία να αποσπά υποψηφιότητα για Καλύτερα Οπτικά Εφέ (Best VFX). Οι ταινίες του έχουν επιλεγεί σε φεστιβάλ στην Ελλάδα, τις Η.Π.Α., την Ινδία, την Ισπανία, τη Σουηδία και τη Βραζιλία. Έχει, επίσης, παρακολουθήσει το Cinema Summer School στα Χανιά και το Mythos Project στον Πύργο Ηλείας.
Πέρα από τον κινηματογράφο, ο Νικόλας μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο του φωτογραφικό βιβλίο με τίτλο “Tracing Light Through Time”. Εκτός από τη δημιουργική του δουλειά, συμμετέχει ενεργά σε προγράμματα που σχετίζονται με τη δημοκρατία, τη βιωσιμότητα και την Τεχνητή Νοημοσύνη.
Ακολουθεί το κείμενο της συζήτησής μας:
Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε στον γοητευτικό κόσμο της φωτογραφίας;
Η συνεχής μου «τάση» για εξερεύνηση. Από μικρός μου άρεσε να εξερευνώ και να φτιάχνω δικούς μου κόσμους. Είτε πρόκειται για ένα περπάτημα στη φύση, είτε για την εξερεύνηση ενός καλλιτεχνικού έργου, πάντοτε έβρισκα γοητευτικό τον κόσμο και την αποτύπωσή του. Έτσι από μικρός άρχισα να ψάχνω διαφορετικές γωνίες αποτύπωσης του δικού μου κόσμου. Στην αρχή ήταν η ζωγραφική, μετά όμως ανακάλυψα τη φωτογραφία. Αυτή για εμένα ήταν μια συναρπαστική ανακάλυψη. Έτσι από τότε που ανακάλυψα τη φωτογραφία, άρχισα να πειραματίζομαι στο να αποτυπώνω στιγμές μέσα στον χρόνο. Αυτό εξελίχθηκε και σήμερα προσπαθώ να ιχνηλατώ συνεχώς ιστορίες μέσα στον χρόνο, οι οποίες αποτελούνται από συναισθήματα, στιγμές, φως κ.ά. Συνεχίζω να ιχνηλατώ αυτές τις ιστορίες όχι μόνο μέσα από τον φωτογραφικό φακό, αλλά και μέσα από τη σκηνοθεσία και τον κινηματογράφο αναζητώντας πάντα το στίγμα του χρόνου στις ανθρώπινες ζωές, στις σκιές, στα ξέφωτα της φύσης και στους δρόμους της πόλης.
Μιλήστε μας για το πως προέκυψε η ιδέα της έκδοσης του βιβλίου σας.
Ένα φθινοπωρινό απόγευμα του 2023 ο πατέρας μου έφερε στο σπίτι ένα καινούργιο φωτογραφικό βιβλίο. Με το που το πήρα στα χέρια μου με εντυπωσίασε η ιδέα ενός τέτοιου βιβλίου. Ξαφνικά ήταν σαν να έβλεπα τις φωτογραφίες μου να παίρνουν θέση και να σχηματίζουν μία ιστορία. Ξεκίνησα αμέσως να σκέφτομαι τι θέμα θα είχε το βιβλίο και ποιες φωτογραφίες θα μπορούσαν να είναι μέσα σε αυτό. Αυτό αποδείχθηκε πολύ πιο δύσκολο από ό,τι το περίμενα. Έτσι εξηγούνται και τα 2 σχεδόν χρόνια ανάπτυξης αυτού του βιβλίου. Στην αρχή σκέφτηκα να κάνω μία συλλογή με τις καλύτερες φωτογραφίες μου. Αυτές που ίσως είναι οι καλύτερες «τεχνικά» φωτογραφίες. Αυτό όμως θα “σκότωνε” τον λόγο για τη δημιουργία ενός τέτοιου βιβλίου. Έτσι, συνέχισα να αναζητώ το θέμα καθώς και να φωτογραφίζω. Στο διάστημα αυτό είχα την τύχη να ταξιδέψω και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Εκεί είδα έναν τελείως διαφορετικό κόσμο. Παρά τις διαφορετικές κουλτούρες, εθνικότητες και επιρροές, όλοι προσπαθούσαν εκούσια ή ακούσια να «ιχνηλατήσουν το φως» στην καθημερινότητά τους. Το θεώρησα συναρπαστικό! Και έτσι άρχισα ο ίδιος να εξερευνώ παραπάνω τον εαυτό μου και τον κόσμο σαν παιδί κατά μία έννοια αλλά και ως έφηβος έτοιμος να ενηλικιωθεί. Τότε το βιβλίο ξεκίνησε να σμιλεύεται μόνο του, έβγαινε πλέον φυσικά.
Πως ιχνηλατούμε το φως μέσα στον χρόνο, όπως είναι και ο τίτλος του βιβλίου σας;
Ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικές φιλοδοξίες, στόχους, όνειρα και επιθυμίες. Έτσι, ο καθένας αναζητεί κάτι άλλο. Υπάρχει, όμως, μία κοινή αναζήτηση φωτός. Σε αυτήν έχω παρατηρήσει πως μεγάλο ρόλο παίζει η καλοσύνη και το καθημερινό χαμόγελο. Μπορεί να ακούγεται κοινότοπο, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο εύκολο. Αυτό συμβαίνει γιατί οι στιγμές που κάνουν τη διαφορά είναι η καλοσύνη και ο σεβασμός που δείχνουμε στους άλλους ακόμη και τις στιγμές που μπορεί να μην αισθανόμαστε τόσο καλά. Επίσης, το καθημερινό χαμόγελο που μπορεί να προκύπτει πιο δύσκολα μία βροχερή μέρα, έχει τη δύναμη να την μετατρέψει σε ηλιόλουστη, γιατί μας βοηθά να σκεφτόμαστε θετικά με αποτέλεσμα η ζωή μας να γίνεται πιο ευχάριστη αλλά και δημιουργική. Τέλος, η γνώση παίζει τεράστιο ρόλο στη συνεχή αναζήτηση του φωτός, καθώς μας βοηθά να καταλάβουμε τον κόσμο. Μέσα από αυτήν εξοικειωνόμαστε με κάθε είδους φιλοσοφία και πολιτισμό με αποτέλεσμα να γεμίζουμε και σε προσωπικό επίπεδο ως άνθρωποι. Ακόμη, μας δίνει τη δυνατότητα να ονειρευτούμε και να φανταστούμε πράγματα που δεν θεωρούσαμε πιθανά, καθώς απλούστατα δεν ξέραμε πως υπάρχουν.
Το βιβλίο σας περιλαμβάνει 100 συνολικά φωτογραφίες που τραβήξατε τα τελευταία δύο περίπου χρόνια. Ποια είναι η μία που θα ξεχωρίζατε ή που σας εκφράζει καλύτερα;
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια συγκεκριμένη, γιατί όλες είναι κομμάτι μου. Είναι στιγμές μου μέσα στον χρόνο, όπου η κάθε μία κρύβει τη δική της ιστορία. Μπορώ, όμως, να σας πω μία ιστορία για μια από αυτές τις φωτογραφίες. Κάποια στιγμή γνώρισα μια παραγωγό στην Αθήνα και μέσα στις συζητήσεις μας μου είπε να δοκιμάσω να φωτογραφίσω μία μυρωδιά. Στην αρχή προβληματίστηκα. Πως φωτογραφίζει κανείς μία μυρωδιά; Είναι θεωρητικώς αδύνατον, καθώς είναι μία αόρατη γέφυρα ανάμεσα σε εμάς και τον κόσμο. Αλλά μετά σκέφτηκα: Τι και αν οι ίδιοι μας έχουμε μία «μυρωδιά»; Μία εσωτερική μυρωδιά, τη «μυρωδιά» της ψυχής. Έτσι κατέληξε η 14η φωτογραφία του βιβλίου, από το 1ο κεφάλαιο, να προσπαθεί να αποτυπώσει την ανθρώπινη «αύρα».
Μέσα από ποια μονοπάτια, η γνώση του κόσμου οδηγεί στην αυτογνωσία, όπως σημειώνετε στο βιβλίο σας;
Η γνώση είναι το απαραίτητο εργαλείο κατανόησης του κόσμου. Για να καταλάβει κανείς τον κόσμο μας, πρέπει πρώτα να αναρωτηθεί ποιος είναι μέσα σε αυτόν. Δεν χρειάζεται κανείς να ταιριάζει απόλυτα μέσα στον κόσμο, ούτως ή άλλως όλοι είμαστε περίεργοι, ιδιαίτεροι, διαφορετικοί με τον δικό μας όμορφο τρόπο. Εκεί είναι και η μαγεία του κόσμου μας. Οπότε με μία έννοια όταν κανείς αναζητά τη γνώση έχει την ευκαιρία να μαγευτεί. Με το να εξερευνούμε διάφορες ιδέες και φιλοσοφίες καθημερινά, έχουμε την ευκαιρία να βλέπουμε τον εαυτό μας, τις πράξεις μας αλλά και τον συνάνθρωπό μας διαφορετικά. Με περισσότερη κατανόηση, ίσως. Κάτι που ο κόσμος χρειάζεται. Όπως όμως, υπογραμμίζει ο Άλμπερτ Αϊνστάιν: «Η γνώση είναι περιορισμένη, ενώ η φαντασία αγκαλιάζει τον κόσμο». Έτσι αν συνδυάσουμε τη γνώση με την φαντασία θα μπορέσουμε να αγκαλιάσουμε τον κόσμο αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό.
Πρωτοετής φοιτητής φέτος στο Τμήμα Κινηματογράφου του Α.Π.Θ. Πως βλέπετε τον εαυτό σας σε 10 χρόνια;
Η σύντομη απάντηση είναι: στο κινηματογραφικό σετ μιας δικής μου ταινίας μεγάλου μήκους. Το μέλλον όμως, μπορεί να είναι αρκετά απρόσμενο μερικές φορές. Οι εξελίξεις κάθε χρόνο είναι τόσο μεγάλες, που αν κανείς δημιουργήσει έναν χάρτη για τα επόμενα βήματα, θα δει πως τελικά μπορεί μόνο μία στάση του χάρτη να γίνει. Έτσι όταν κατασκευάζουμε ένα «τέλειο» μέλλον, χανόμαστε και δεν ζούμε στο τώρα. Προσωπικά, μου αρέσει να ζω στο τώρα και τώρα ξέρω τι αισθάνομαι. Αισθάνομαι μια δημιουργική ενέργεια και αγάπη για αυτό που κάνω. Η ανάγκη της δημιουργίας είναι τόσο απαραίτητη, όσο της ίδιας της αναπνοής στη ζωή μου. Οπότε αν ήταν να δώσω μία προσδοκία για τον εαυτό μου σε 10 χρόνια, αυτή θα ήταν να μπορώ να ζω από την τέχνη μου, με την τέχνη μου. Να γράφω τα σενάριά μου, να κάνω τις ταινίες μου και να αναζητώ συνεχώς το νόημα που αναζητούμε όλοι καθημερινά.
Ποια φράση νοηματοδοτεί την καθημερινότητά σας;
“Dare to dream” και στα ελληνικά “Τόλμα να ονειρευτείς”. Αυτή είναι μία φράση που τριγυρνάει στο μυαλό μου τελευταία. Η φράση αυτή πηγάζει από τη συνεχή αμφισβήτηση που δέχονται τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα σήμερα. Μπορεί εγώ να είμαι τυχερός που έχω ένα υποστηρικτικό περιβάλλον, αλλά οι περισσότεροι νέοι που αγαπούν την τέχνη δεν έχουν, δυστυχώς. Έτσι, κάθε μέρα υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως πρέπει να ονειρεύεται και να ακολουθεί την καρδιά του, γιατί έτσι μόνο θα είναι ευτυχισμένος.
Αριστέα Κοντόζογλου
Δημοσιογράφος
