Ο Πρόεδρος της Τουρκίας κ. Ερντογκάν έχει ξεφύγει προ πολλού τα όρια του ηγέτη που ενδιαφέρεται στο πλαίσιο του Συντάγματος της χώρας του ή ακόμη και εκτός αυτού, να επιδιώκει την εξασφάλιση της ευημερίας του λαού, όπως εκείνος την καταλαβαίνει. Το αν το πετυχαίνει, το πως το πετυχαίνει και τί μέσα χρησιμοποιεί θα τον κρίνει ο λαός του και είναι καθαρά εσωτερική τουρκική υπόθεση.
Το να θέλει όμως να αναστήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία και να επεκτείνει την Τουρκία όπως κάθε μέρα απερίφραστα επαναλαμβάνει, από «…την Ινδία μέχρι έξω από την Βιέννη…», όπως είχε πει πρόσφατα, είναι ένα εντελώς άλλο πράγμα, γιατί αυτή η επέκταση μπορεί να γίνει μόνον παραβαίνοντας τη Διεθνή έννομη τάξη, κουρελοποιώντας Διεθνείς Συνθήκες, γελοιοποιώντας Διεθνείς συμφωνίες. Και βέβαια κηρύσσοντας, τελικά, ο Ερντογκάν εναντίον όλων των πρώην κτήσεων της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, πόλεμο. Εκτός και αν πιστεύουν οι Τούρκοι ότι απειλώντας τις, «θα φοβηθούν» και θα υποκύψουν ή θα θυμηθούν πόσο καλά πέρασαν 400 και 500 χρόνια Οθωμανικής σκλαβιάς και θα προσφερθούν οικειοθελώς.
Ως παγκόσμιος τρομοκράτης ο Ερντογκάν, δεν απειλεί απλώς αλλά εισβάλλει και κατέχει διά των όπλων εδάφη άλλων χωρών ή απειλεί την εθνική κυριαρχία και ακεραιότητα γειτονικών χωρών χωρίς κανένας από τους Διεθνείς θεσμούς ή τους «Μεγάλους» να ενοχληθεί. Αξίζει να θυμηθούμε ότι ακόμη και αυτοί οι «Μεγάλοι» όταν εισέβαλαν σε άλλες χώρες (Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη κλπ.), το έκαναν έστω με το πρόσχημα της απειλής της Διεθνούς ειρήνης ή ότι προσκλήθηκαν από τις κυβερνήσεις των χωρών αυτών είτε εξασφαλίζοντας την κάλυψη από κάποιον Διεθνή οργανισμό. Αντίθετα, ο παγκόσμιος ταραξίας, ο Ερντογκάν, τη Διεθνή έννομη τάξη, τις Διεθνείς Συνθήκες και Συμφωνίες με επανειλημμένες και σαφείς δηλώσεις του φαίνεται πως τις έχει γραμμένες «εις τα παλαιότερα των υποδημάτων του». Παρόλα αυτά, οι Διεθνείς Οργανισμοί που είναι θεματοφύλακές τους (π.χ. ΟΗΕ, Συμβούλιο Ασφαλείας, Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης κλπ.), προσποιούνται και ότι δεν βλέπουν και ότι δεν ακούν. Κατά καιρούς απείλησε, ειρωνεύτηκε και υποτίμησε τον Πρόεδρο των ΗΠΑ και εκείνος με ένοχη αβουλία σιωπαίνει. Καταρρίπτει πολεμικό αεροσκάφος της Ρωσίας και ο Πρόεδρός της το «ανταλλάσσει» με την κατασκευή ενός πυρηνικού σταθμού παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στο Ακούγιου της Νοτιανατολικής Τουρκίας και την πώληση των S 400…
Η στάση αυτή των Διεθνών Οργανισμών και των Μεγάλων επί δέκα και πλέον χρόνια αποθράσυνε τον κ. Ερντογκάν στο να τους αγνοεί παντελώς παραβαίνοντας απροκάλυπτα το Διεθνές Δίκαιο, Διεθνείς συμφωνίες και Συνθήκες τις οποίες ερμηνεύει κατά το δοκούν. Εισβάλει και καταλαμβάνει τμήματα γειτονικών χωρών (Συρία), εισβάλλει και βομβαρδίζει άλλες (Ιράκ), καταπατά ή απειλεί με καταπάτηση τα κυριαρχικά δικαιώματα γειτονικών χωρών (Ελλάδα, Κύπρος) της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τελικά, χωρίς να ιδρώσει το αυτί των Διεθνών θεσμών και των Ηγετών τους. «Αξιοποιεί» ο Ερντογκάν τους πρόσφυγες και τους οικονομικούς μετανάστες δημιουργώντας, μάλιστα, τεχνητές ροές μεταναστών στην Τουρκία, παρέχοντάς τους κίνητρα και υποσχέσεις για εύκολη μετάβαση μέσω Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, την οποία στη συνέχεια απειλεί να τους στείλει. Και αυτή, άβουλη υποκύπτει στους ωμούς εκβιασμούς του, τάζοντάς του πακτωλό χρημάτων. Οι «μεγάλοι», ΗΠΑ και Ρωσία, και στο θέμα της εργαλειοποίησης των ανθρώπινων ψυχών, απλώς δεν ομιλούν, γιατί δε τους αφορά. Οι ΗΠΑ είναι πολύ μακριά και τις χωρίζει ένας ωκεανός ή δε Ρωσία γνωρίζει ότι, και αν ακόμη άνοιγε τα σύνορα, δεν θα πήγαινε κανείς.
‘Oσο για τους Ευρωπαίους εταίρους μας, η περίπτωση Ερντογκάν δεν φαίνεται να τους έχει διδάξει τίποτα ούτε το απώτερο παρελθόν τους (π.χ. ο τρόπος ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία και πώς αντιμετώπισαν το φαινόμενο εκείνο οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες τότε, την αφελή προσέγγισή τους στην εισβολή στρατευμάτων του Γ΄ Ραϊχ στην Αυστρία και την προσάρτησή της τον Μάρτιο του 1938, την υπό την απειλή των όπλων προσάρτηση της Σουδητίας της Τσεχοσλοβακίας στη Γερμανία με τις ευχές των μεγάλων Δημοκρατιών της Ευρώπης που θεωρούσαν ότι έτσι υπηρετούσαν την Ειρήνη κλπ.), ούτε το πρόσφατο παρελθόν (η πλημμυρίδα προσφύγων-μεταναστών του 2015) που ταρακούνησε και απείλησε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, πανικοβάλλοντας όλους ανεξαιρέτως τους ηγέτες της Ένωσης.
Πέραν των ανωτέρω, η επιθετική, νεοθωμανική τακτική του Ερντογκάν έδειξε και ένα άλλο, άσχημο πρόσωπο της «αλληλέγγυας» Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στις απειλές, τις ωμές παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου, στη σύναψη του Τουρκο-Λιβυκού Μνημονίου και τη νομιμοποίηση της εμπλοκής της Τουρκίας στη Λιβύη, έδειξε ότι όχι μόνον η ΕΕ δεν έχει μία, ενιαία, συγκεκριμένη και συγκροτημένη θέση και άποψη αλλά έδωσε την ευκαιρία, επειδή ακριβώς δεν έχει κοινή πολιτική, σε κάποιες χώρες της να εμφανίζονται με εθνικές τακτικές και διεκδικώντας ρόλους «μεγάλων» δυνάμεων, ρόλους που, ουσιαστικά, ποτέ δεν είχαν, οικειοποιούμενες ακριβώς αυτό το θεσμικό έλλειμμα της Ευρώπης.
Ο «φάκελος» Ερντογκάν για παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου φαίνεται να είναι ήδη ογκώδης και αρκετά «βαρύς» για να «…αρχίσει έρευνα εναντίον του και θα πρέπει να κατηγορηθεί για εγκλήματα πολέμου», ώστε να μην του επιτραπεί «…να μείνει ατιμώρητος», όπως δήλωσε σε ελβετική εφημερίδα η πρώην εισαγγελέας του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης κ. Κάρλα ντι Πόντε, η οποία, όπως είναι γνωστό άσκησε διώξεις για εγκλήματα πολέμου στη Ρουάντα και την πρώην Γιουγκοσλαβία.
Η Κάρλα ντελ Πόντε συμμετείχε τον Σεπτέμβριο του 2012 στην τριμελή ερευνητική επιτροπή για τη Συρία, που κατέγραψε επεισόδια όπως επιθέσεις με χημικά όπλα, γενοκτονία σε βάρος του πληθυσμού των Γεζίντι του Ιράκ, πολιορκητικές τακτικές και βομβαρδισμούς αυτοκινητοπομπών αρωγής. Με την επέμβασή της αυτή και τη στρατιωτική κατοχή τμήματος της Συρίας, η Τουρκία του Ερντογκάν παραβίασε το διεθνές δίκαιο, αναζωπύρωσε τη σύγκρουση στη χώρα αυτή και οδήγησε σε γενοκτονία και εναντίον των Κούρδων. Πέραν αυτών, και η χρησιμοποίηση των ανθρώπων-προσφύγων ως διαπραγματευτικό χαρτί εναντίον της Ευρώπης αποτελεί αυτό καθαυτό, κατά την κ. Εισαγγελέα, παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου. Μήπως, τελικά, η συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε μια τέτοια διαπραγμάτευση καθιστά και αυτήν παραβάτη του Διεθνούς Δικαίου;
Μήπως αυτές οι κατηγορίες είναι το μόνο που κάνει κυριολεκτικά τον Ερντογκάν να φοβάται; Να μην ξεχνούμε, εξάλλου, την οργισμένη αντίδραση και απειλή που εκτόξευσε ο Ερντογκάν, πριν από περίπου δύο χρόνια, εναντίον εκείνων στην Ευρώπη που θα τολμούσαν κάτι τέτοιο…
